zyta oryszyn historia choroby, historia żałoby

Za Ślużyńskim czerwieniły się, złociły i niebieściły drewniane ptaszki z farbowanymi
piórami gęsi. Ptaszki stały na długich, drucianych nóżkach gotowe do ustrzelenia. Ślużyński
machnął w stronę Mięcia strzelbą, ale Miecio pognał dalej.
Franka nie było też w stadninie. Hipodrom był pusty, maneż był też pusty. Nie było na nich
ani koni ani masztalerzy.
Pobiegł do willi. Okrążył ją z daleka. Od razu domyślił się, że w willi nikogo nie ma.
Pozamykane drewniane, zielone okiennice z powycinanymi serduszkami znaczyły jedno:
wszyscy gdzieś wyjechali.
Stanął i nie wiedział, co robić dalej. Było mglisto, zimno i chaotycznie. Był głodny.
Patrzył na taras, na którym jeszcze wczoraj stały stoły, które jeszcze wczoraj zasłane były
dywanami i oświetlone chińskimi lampionami. Teraz po tarasie zasłanym liśćmi zwianymi z
parkowych drzew przechadzał się kot.
Zaczął wracać do domu wczorajszą trasą, poprzez skupisko sosenek, w których kucał,
poprzez kapuścisko. Teraz, w mgłach, kapusty wyglądały jak kapusty a nie jak sąd
ostateczny.
Wszedł na nasyp kolejowy, popatrzył na dalekie dymy kopalnianych kominów, skręcił
jeszcze raz na strzelnicę; przynajmniej sobie postrzela, jeszcze nie jest za późno.
Na strzelnicy zaświecono już latarnie. Nikt nie strzelał, jakaś inna grupa małych chłopców
próbowała wejść na szczyt słupa, na którym w ludowe festyny stały na platformie nie tylko
kiełbasa i wódka, ale czasami nawet komplet filiżanek z fabryki porcelany. Mietek zdobył
kiedyś taki komplet. Od tego czasu zaczęła się jego przyjaźń z Frankiem.
Franek zazdrościł, że Mietkowi wolno się wskrabywać na słup:
– Mnie nie pozwala matka – powiedział. — Ale ty masz bracie nieźle, mówię ci, że nie
masz matki. Też by ci niczego nie pozwalała i co krok mówiła, żeby się nie pospolitować.
Kiedy już miał wychodzić z terenu strzelnicy, usłyszał jak woła go Franek. Stał oparty
o kiosk z napojami i pił oranżadę. Był ubrany w długi, watowany na ramionach płaszcz z
materiału w jodełkę, na głowie miał wysoką, baranią czapkę.
Mietek widział człowieka opartego o kiosk i pijącego oranżadę, ale do głowy mu nie
przyszło, że ten poważny gość, to Franek.
Podali sobie ręce. – Co porabiasz – spytał Franek. Mietek milczał, jakoś wszystko wydało
mu się nieważne w obliczu poważnego, ubranego jak dorosły Franka, wzruszył ramionami: –
Ot tak łażę.
Franek splunął: – Mówię ci brachu, alem się najeździł, wizytowaliśmy hufce Służby
Polsce. Ledwo żeśmy się tam znaleźli a tu powitanie z grochówką i plackami ze śliwkami.
Niestety dla mnie wypadło tylko cztery kawałki ciasta. Wytłumaczyłem matce, że taka
przygoda powinna cieszyć a nie doprowadzać do rozczarowania, czy złości. Udobruchała
mnie trzema kawałkami więcej, które zabrała ojcu spod nosa. I ledwo zjadłem, myślałem, że
pęknę. Na szczęście była herbata i popiłem. A potem rozbolał mnie brzuch. Od tego czasu
piję bezustannie wodę sodową. Przed chwilą wróciliśmy dopiero, bo trzeba było oglądać, jak
chłopaki tam śpią, jak maszerują, jak śpiewają i jak im tam nie brak żadnej rodziny. W domu
nic do picia nie było, bo wczoraj wszystko goście wychlali, to wybrałem się na strzelnicę do
kiosku. Napijesz się też? Nie? No to cześć, mówię ci brachu, muszę zaraz wracać, bo matka
nie lubi sama w domu siedzieć, jak ojca nie ma, a ten ledwo przyjechał zaraz dostał telefon,
że ma być na kopalni, bo na kopalni jest sprawa.
Na odchodnym dodał: – Marsze jesienne niedługo.
Za chwilę go nie było. Nic nie powiedział o pannie Władzi, o żadnych Naszych ani się
zająknął, w ogóle jakby nigdy nic, więc Miecio nadal nie wiedział, czego oczekiwać.
Wrócił do domu. Tatuńcia już nie było. Piec wygasł, na płycie kuchennej nie stało
jedzenie, na patelni nie walał się nawet jeden najmniejszy placek kartoflany. Babunia
odezwała się zza szafy: – Emilku, to ty?
151