Llibret - Gran Teatre del Liceu
Llibret - Gran Teatre del Liceu
Llibret - Gran Teatre del Liceu
Sie wollen auch ein ePaper? Erhöhen Sie die Reichweite Ihrer Titel.
YUMPU macht aus Druck-PDFs automatisch weboptimierte ePaper, die Google liebt.
Vorspiel<br />
DRITTER AUFZUG<br />
Im Gebiete des Grales. Freie, anmutige<br />
Frühlinsgegend mit nach dem Hintergrunde<br />
zu sanft ansteigender Blumenaue. Den<br />
Vordergrund nimmt der Saum des Waldes<br />
ein, der sich nach rechts zu aufsteigendem<br />
Felsengrund ausdehnt. Im Vordergrunde, an<br />
der Waldseite, ein Quell; ihm gegenüber,<br />
etwas tiefer, eine schlichte Einsiedlerhütte, an<br />
einen Felsblock gelehnt. Frühester Morgen.<br />
Gurnemanz, zum hohen Greise gealtert, als<br />
Einsiedler, nur in das Hemd der Gralsritter<br />
gekleideit, tritt aus der Hütte und lauscht.<br />
Gurnemanz<br />
Von dorther kam das Stöhnen.<br />
So jammervoll klagt kein Wild,<br />
und gewiss gar nicht am heiligsten Morgen<br />
heut. -<br />
(Dumpfes Stöhnen von Kundrys Stimme.)<br />
Mich dünkt, ich kenne diesen Klageruf.<br />
(Gurnemanz schreitet entschlossen einer<br />
Dornenhecke auf der Seite zu: diese ist<br />
gänzlich überwachsen; er reisst mit Gewalt das<br />
Gestrüpp auseinander, dann hält er plötzlich<br />
an.)<br />
Ha! Sie - wieder da?<br />
Das winterlich rauhe Gedörn’<br />
hielt sie verdeckt: wie lang schon? -<br />
Auf! - Kundry! - Auf!<br />
Der Winter floh, und Lenz ist da!<br />
(Er zieht Kundry, ganz erstarrt und leblos, aus<br />
dem Gebüsch hervor und trägt sie auf einen<br />
nahen Grashügel.)<br />
Erwache! Erwache dem Lenz!<br />
Kalt uns starr!<br />
Diesmal hielt ich sie wohl für tot :doch<br />
war’s ihr Stöhnen, was ich vernahm?<br />
(Gurnemanz reibt der erstarrt vor ihm<br />
ausgestreckten Kundry stark die Hände<br />
und Schläfe und bemüht sich in allem, die<br />
Preludi orquestral<br />
ACTE III<br />
<strong>Llibret</strong> 191<br />
En els dominis <strong>del</strong> Graal. Una paisatge<br />
primaveral, obert i alegre, amb una prada<br />
florida que s’enfila cap al fons. El primer terme<br />
l’ocupa el llindar d’un bosc que s’estén cap<br />
al cantó dret. En primer pla a la banda <strong>del</strong><br />
bosc hi ha una font; al seu davant, un poc més<br />
avall, una simple cabana d’ermità adossada<br />
a la roca. Primera hora <strong>del</strong> matí. Gurnemanz,<br />
ja molt vell, com un ermità, vestit només amb<br />
la túnica <strong>del</strong>s cavallers <strong>del</strong> Graal, surt de la<br />
cabana i para l’orella.<br />
Gurnemanz<br />
És d’allí que venia el gemec.<br />
Cap bèstia no es plany tan llastimosament,<br />
i encara menys avui, en aquest matí sagrat...<br />
(Se sent un sord gemec de Kundry.)<br />
Em penso que conec aquest crit planyívol.<br />
(Gurnemanz es dirigeix decididament cap a<br />
un matoll espinós situat al costat, que regira<br />
totalment; aparta amb força la malesa i s’atura<br />
sobtadament.)<br />
Ah! És ella! De nou aquí?<br />
Les rudes mates hivernals<br />
la recobrien: quant temps deu fer?<br />
Lleva’t, Kundry! Amunt!<br />
Ha fugit l’hivern i la primavera és aquí!<br />
(Arrossega Kundry fora <strong>del</strong> matoll, erta i<br />
atuïda, i la deixa sobre un tou d’herba allà a<br />
prop.)<br />
Desperta! Desperta amb la primavera!<br />
Freda i erta!<br />
Aquest cop diria que és morta,<br />
però que no he sentit abans el seu gemec?<br />
(Gurnemanz li frega vigorosament les mans<br />
i les temples, li alena a la cara i intenta<br />
reanimar-la amb tot el que pot. A poc a poc<br />
sembla que la vida se li desperta. Quan obre<br />
els ulls finalment, deixa anar un crit. Com en