Neverin - Schibri-Verlag

plAttsnAcKers 23
So miene leefen plattdüütschen Läsers, nu will’n wi mal wedder
een bäten so snacken, wie uns dat Muul wussen is, nämlich
platt. Is mänigmal gor nich so eenfach sich ümmer wedder
een nieget Thema, oewer dat wi snacken koenen, uttodenken.
As ick doroewer sinnierte, wat woll to disse Johrstied passen
ded, dor foehl mi in, dat in’n März de Frugensdach un in’n Mai
de Mudderdach is. Dat Amtsblatt erschient so in de Midd von
de beiden Festdag und somit fünn ick, dat de Frugens ees in`n
Mittelpunkt von unsen Snack stahnen süll’n.
Wat wier de Welt woll ahn uns Frugens? Wenn de nich allens
tosamenhollen wür’n, wat wier denn blot för een Chaos?
Väle plattdüütsche Dichters hemm sich dit Thema annohmen.
De Mäkelbörger Frugens un Dierns laten sich de Bodder so fi x
nich von’t Brot nähmen.
Fritz Reuter hett in seine Nigenbramborger
Tied oewer Mudder
Schulten schräben, wi de
Dörchläuchting de Brötchenreknung
präsentiert. Is ja hüt noch
as Denkmal to sehn, wie se för
em steht Hänn in de Hüften.
Ümmer wedder kann’n uk ludhals
lachen oewer Rudolf Tarnows
Riemel „De Hosen“, wo
Mudding un Größing den’n Isenbahner
ut de Fassung bringen.
Daglöhner Kläwenosch ut Böken wull giern de Fründschaft
mal besöken. Un ward in Crivitz up de Bahn nu för dat
Schalterfi nster stahn, un ok ehr Mudder is mit dor un denn ehr
Jung von föfteihn Johr.
Se kloppt an’t Finster un röppt rinner: „Twei vierte Klass un
ein för Kinner!“
De Isenbahner purrt nu nah: „Wohin denn? – Nah Amerika?“
„Nee“, schriet de Ollsch, „dat ward nich dahn, nah Lohsen sall
de Reis hengahn!“
De Isenbahner kickt tauhöcht un süht den groten Jung un seggt:
„För Kinner? Sall de Jung dat sin?“
„Ja“, seggt de Olsch, „De Jung is mien, dat is em doch woll
antauseihn, ick heff ok dissen man allein, man dissen einen,
Gottseidank, väl Kinner maken dünnen Drang!“
De Isenbahner markt nu Wind: „De grote Sleif? Dat’s doch kein
Kind! De sall doch nich as Kind mihr gahn, de hett jo all lang
Büxen an, ne, Fru de kost all vullen Pries!“
„Nu maken S mi man blot nix wies, Se denken woll, ick glöw
so’n Schosen? Richt sick de Pries hier nah de Hosen? Wat hett
sin Hos dormit tau dohn?“
Snack mal ’n bäten Platt
„He tellt all för ne grot Person. He hett all
lang Hosen an – dat is mal Vörschrift bi de
Bahn!“
„Na dit is gaud!“ schimpt nu de Ollsch, „De
sünd hier woll all ganz katholsch! Na, mi is’t
denn ok einerlei – mien Hos reckt blot bet
an de Knei, Wenn’t soans is, denn sien’s so
nett un gäben mi een halw Billjett!“
De Isenbahner kriggt dat Grienen, dit würd
em doch wat spaßig schienen,
Drunn drängst sich ok noch Größing ran:
„Ja“, seggt se klauk, „Herr Iserbahn, dor mit
de Hosen bün ick mit bi – woans is nu de Sak
mit mi? Denn führ ick woll ümsüß nah Lohsen,
denn ick oll Frau – drag gor kein Hosen!“
Ja un dat Wurd – Emanzipation- von de Frugens
hürte man in dat letzte Johrhunnert of
genoog. De Frugens gäben sich nich mihr
dormit tofräden nur hinner`n Hierd to stahn.
Ursula Kurz hett dat so vertellt:
De Emanzipaatschon
Lang’n sünd ut de Tied wi rut, wo blot
Hans un Franzen.
Säuken dörft sick ein lütt Brut. Hüt
sün wi Emanzen.
Wi täuwt nich mihr achtern Hierd mit
de Knüttelsticken.
Jed Diern is emanzipiert, kann sich
sülbst ümkieken.
Ok ick heww dat oewerdacht, nähm
nu’n Ogenspeigel,
un so föllt mi – gäw ick acht – ut de
Kron kein Teigel.
Wenn de Mannslüd mit gries Hoor
noch`n Backfi sch kriegen,
warr ick – kam ick in de Johr – ok’n
Jungen friegen.
Vielleicht bitt ja noch ein an, dau’ck
em säut anplinken,
bet hei as so’n Auerhahn wiest sin
bunten Flünken.
Denn spann ick em in’t
Geschirr, war dat
sacht riskieren,
un lat, kann’ck nich
krupen mihr, mi in’n
Rullstauhl führen.