Z&R 2022-03

Jan Mol graaft in zijn geheugen
‘Ik ga nu een nachtwaker
en de glaszetter bestellen’
‘Voor mekaar hè!’
Paniek op Hoog Catharijne
Het was een mooie dag, ergens in april, toen Cock en montagehulp
Frans begonnen aan een serviceklus bij een elektronicagigant op
Hoog Catharijne. Het rolhek was die ochtend maar tot halverwege
opengegaan, net genoeg om de klanten binnen te laten, maar verder
zat alles muurvast. Om de beurt had ik Cock en Frans aan de telefoon.
Het zat gewoon niet mee; er was geen beweging in te krijgen.
Of ik even wilde bellen met het bedrijf in Gouda dat het rolhek
had geproduceerd.
Maar het leverde allemaal niets op. Tegen een uur of vijf kreeg ik de
winkelmanager in paniek aan de telefoon: “Het lukt uw mensen niet!
Als ik de winkel niet kan afsluiten, ben ik genoodzaakt om bij het
beveiligingsbedrijf een nachtwaker te bestellen. Wie gaat dat betalen?”
Ik verzekerde de arme man dat we de crème de la crème op
het gebied van servicemonteurs hadden gestuurd en er ongetwijfeld
vóór zes uur een oplossing zou komen.
‘Hij haalt even wat zwaardere middelen uit de bus’
Om tien voor zes belde Frans, met een update. “Jan, het ding zit nog
steeds muurvast en eerlijk gezegd is het hier nu een bende. Kapdelen
liggen in de weg, we hebben aandrukrollen gedemonteerd, met veel
hangen wurgen hebben we het pantser met de hand wel naar boven
kunnen rollen, maar hij wil nog steeds niet zakken. Cock is naar de
bus om even wat zwaardere middelen te halen.”
Die ‘zwaardere middelen’ bleken vuisten te zijn, zware hamers van
een kilo of twee die onder andere door metaalwerkers en steenhouwers
worden gebruikt. Zelf begon ik inmiddels behoorlijk zenuwachtig
te worden en mijn telefoontje naar de winkelmanager viel niet
goed aan de andere kant.
Lang leve de zwaartekracht
Om kwart over zes weer telefoon van de winkelmanager: “Mijnheer
Mol, ik ben ziedend! Uw medewerkers hebben er een puinhoop van
gemaakt. Het rolhek sluit het front van de winkel af, daarachter zit
een etalage en daar weer achter zit onze glazen pui. Nou, die laatste
is er niet meer. Ik ga nu een nachtwaker en de glaszetter bestellen,
zodat die morgen nieuwe beglazing kan aanbrengen.” Ik wilde
weten wat er gebeurd was en de winkelmanager gaf zijn telefoon
aan Cock.
“Ja kijk Jan, we wilden de rol er even uitlichten en hebben de bevestigingspunten
losgedraaid. Toen zijn we met de vuistjes gaan tikken,
om beweging in de rol te krijgen en toen ging-ie opeens. Maar het
is een opgerold hekpantser van zes bij twee en een halve meter. Het
was niet meer te houden! De hele rol klapte eerst links naar beneden,
door de tegels heen. Frans wilde hem nog tegenhouden, maar hij viel
heel langzaam richting de etalageruit, dwars er doorheen.”
Wat een ellende! Ik was sprakeloos, maar kon er wel nog een vraag
uitkrijgen: “Wat gaan jullie nu dan doen Cock?” Die antwoordde
vrolijk als altijd: “Nou, helemaal niks! We gaan naar huis en dan kijk
ik morgen even verder hier. Een fijne avond gewenst Jan.” Ik wist niet
wat te zeggen, maar Cock wel: “Nou, voor mekaar hè!” en hij hing op.
Alle namen in dit artikel – behalve uiteraard de naam van Jan Mol –
zijn om privacyredenen gefingeerd. ■
zenronline.eu | 103