Chronicle

The PASCAL ChronicleGreekΟ ΒαγγέληςΜερικοί άνθρωποι στη ζωή μας θα παίξουν πολύ μεγάλο ρόλο. Ως υπεύθυνοι για το εαυτό μας πρέπει ναξέρουμε ποιοι είναι αυτοί που αξίζουν και μπορούμε να τους εμπιστευτούμε. Θα μάθουμε πολλά μέσα απότη ζωή μας και κυρίως με τα λάθη που θα κάνουμε και εμείς και οι άλλοι.Κάποτε είχα ένα φίλο με το όνομα Βαγγέλης. Καθόμασταν μαζί σε πλατείες και δρόμους και μου κατέβαζεσυνέχεια δικές του ιστορίες. ∆εν ήταν ποτέ του ευτυχισμένος, σπάνια θα τον έβλεπες να χαμογελά. Ένιωθεξένος σε αυτόν τον κόσμο.Από το δημοτικό ο Βαγγέλης δεν είχε φίλους. Τα παιδιά στην τάξη του δεν τον έκαναν παρέα και τον κορόιδευανγιατί είχε δυσλεξία. ∆εν είχε ποτέ στην τσάντα του μολύβι και σβηστήρι. ∆εν ήταν καθόλου κάλοςμαθητής, έπαιρνε συνεχώς 7. Στο διάλειμμα καθόταν πάντα μόνος του σε μια γωνία. Ήταν από πολύ φτωχήοικογένεια. Πάντα μου έλεγε ότι ήθελε να γίνει πιλότος, να ταξιδεύει ψηλά στα σύννεφα και να ξεχνιέται.Όταν τελειώσαμε το γυμνάσιο και το λύκειο με το Βαγγέλη χαθήκαμε και ξεχαστήκαν όλα. Τότε ήταν πουάρχισα να ψάχνω να τον βρω. Ήθελα να μάθω τι απέγινε και πώς συνέχισε τη ζωή του. Πήγα και ρωτούσατους γνωστούς του και έμαθα ότι δεν έμενε πλέον στο σπίτι του και ότι έκανε παρέα με παιδιά που ήρθαναπό άλλη χώρα. Όσο ρωτούσα άκουγα ακόμα χειρότερα νέα γι αυτόν.Μια μέρα βρήκα την κοπέλα που τα είχανε παλιά, την Μαρία. Όταν την ρώτησα που είναι ο Βαγγέλης μουείπε να σταματήσω να τον ψάχνω γιατί εγώ τον αγαπούσα και τώρα θα τον λυπηθώ. Επέμεινα και στο τέλοςμου είπε ότι είναι με τους ‘κολλητούς’ του έξω από το μπαράκι στην γωνία. Πήγα το βράδυ να δω ανήταν αλήθεια και εκεί είδα τον Βαγγέλη με τους φίλους του. Καθόταν πάνω σε μια μηχανή κλεμμένη. Μεείδε από μακριά και με κατάλαβε, πλησίασε αμήχανα, είχε ύψος 1,80 αλλά ήταν 50 κιλά. Τα δόντια του ήτανσάπια, η ανάσα του βρωμούσε, η πέτσα του ήταν γερασμένη και τρυπημένη. Τα ρούχα του ήταν σκισμένακαι παλιά. Τα παλιά τα κουβεντιάσαμε περίπου για δέκα λεπτά. Τότε του είπα πως δεν είναι ο Βαγγέλης πουήξερα, πως άλλαξε και τότε την καρδιά του άνοιξε και μου μίλησε:“Όλα άρχισαν το 2008 όταν τελείωνα το σχολείο. Κάποιος βίασε την μικρή μου αδελφή και εκείνη έμεινε μιαζωή τρελή. Ο πατέρας μου επειδή κατάντησε έτσι την χτύπαγε και η μητέρα μου δούλευε από το βράδυ ωςτο πρωί. Η χαρά μέσα μου ήταν νεκρή. Τότε ήταν που άρχισα τα ναρκωτικά, για να ξεχάσω όσα έβλεπαν ταμάτια μου. Έφυγα από το σπίτι και η Μαρία με παράτησε, ζούσα μια κόλαση και ακόμα ζω…” Όταν έφυγαμου υποσχέθηκε ότι όταν τον ξαναδώ θα είναι εντάξει. Και εκεί ήταν που χώρισαν οι δρόμοι μας.Μετά από λίγο καιρό έμαθα ότι βρήκαν τον Βαγγέλη, έξω από το μπαράκι που συναντηθήκαμε, νεκρό. Όταντο άκουσα έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι χάρηκα γιατί εκεί που είναι σίγουραείναι πιο ωραία και θα νιώσει επιτέλους τη χαρά μέσα του.Ο κόσμος των ναρκωτικών είναι μονόδρομος, όσο δύσκολη κι αν νομίζετε ότι είναι η ζωή σας, θα έρθουνκαλύτερες μέρες, μην τα δοκιμάσετε ποτέ.Άντρεα Ττοφαλά, 3Ε68