światło

Rachlewicz:
Żużel? Szanuję,
ale nie kocham
Ryszard Rachlewicz, dziennikarz sportowy
Radia Zachód, co ciekawe, ma też doświadczenia
po „drugiej stronie” – uprawiał piłkę nożną,
szermierkę, tenis stołowy, ostatecznie jednak
zdecydował się na badmintona. Obecnie jego pasją jest
squash – rywalizuje w Mistrzostwach Polski Masters.
– Ktoś, kto sam uprawiał lub uprawia
sport, potrafi zrozumieć zawodnika
– zauważa. Dobrze pamięta, jak
wszyscy dziwili się, gdy po wygranych
wyścigach finałowych na Igrzyskach
w Sydney i Atenach Tomasz Kucharski
nie cieszył się ze zwycięstw.
Tymczasem dla niego było jasne, że
sportowiec jest skrajnie wyczerpany.
Ryszard Rachlewicz zastanawia
się czasami, czy to, że potrafi „wejść
w skórę sportowców”, nie sprawia,
że jest wobec nich mniej krytyczny.
Gdy nasz rozmówca zaczynał swoją
pracę, błyskawiczny przepływ informacji,
jaki znamy dziś, był fantastyką.
Stąd też trudniej było się dostać
do dziennikarskiego grona. – Zanim
komukolwiek udało się dostać pracę
w redakcji, najpierw trzeba było odbyć
swoistą praktykę pod okiem doświadczonych
kolegów – wspomina.
Zauważa, że często to od ich opinii
zależał los młodego dziennikarza.
To z kolei wymuszało traktowanie
– Jeżeli ktokolwiek z doświadczonych kolegów zwrócił mi
uwagę, to przyjmowałem ją z pokorą – wspomina Ryszard
Rachlewicz. Podkreśla, że zwyczaj przyjmowania krytycznych,
a zarazem uzasadnionych uwag został mu do dziś
starszego z szacunkiem. Pierwszym,
który uczył go dziennikarstwa, był
Janusz Ampuła. – W „Gazecie Nowej”
dzięki niemu zdobyłem pierwsze
szlify. Tam też współpracowałem
z Januszem Dobrzyńskim, a w „Kurierze
Gorzowskim” z Krzysztofem
Hołyńskim, Krystyną Kamińską,
Arletą Nalewajko i Grażyną Cudak.
W tym samym czasie Jan Delijewski
wprowadził mnie w sztukę pisania
reportaży. Do Radia Zachód ściągnął
mnie Andrzej Gajda i to on uczył
mnie, jak montować dźwięki (jeszcze
na taśmie). Takich dziennikarzy po
prostu nie można było nie szanować
– podkreśla.
Zauważa, że wśród adeptów dziennikarstwa
zdarza się przerost formy
nad treścią. – Są młodzi ludzie, trudno
ich już nazwać dziennikarzami,
którzy uważają się za kogoś lepszego
tylko dlatego, że mają w kieszeni legitymację
dziennikarską. Mało tego, są
tacy, którzy mają się za wielkich znawców
sportu, a tak naprawdę niewiele
o nim wiedzą. Co gorsza, nie potrafią
pisać i mówić poprawną polszczyzną.
Na szczęście nie jest ich wielu
– zwraca uwagę i dodaje, że czuje
się zażenowany, gdy część młodych
dziennikarzy traktuje go jak wzór do
naśladowania. Ryszard Rachlewicz
relacjonuje dla nas setki spotkań gorzowskich
zespołów, zarówno na stadionach,
jak i w halach. Mówi nam
o różnicy pomiędzy komentarzem
radiowym a telewizyjnym: – Na ekranie
nie trzeba dokładnie relacjonować
tego, co dzieje się na sportowej
arenie, bo wszyscy wszystko widzą.
Za to ważne jest choćby wyjaśnianie
zawiłości taktycznych. Z kolei w komentarzu
radiowym najważniejsze,
aby z detalami przedstawić sytuację,
na dodatek umieć przekazywać emocje.
Nie da się tego zrobić bez bogatego
słownictwa – podkreśla.
tylko medialni
Ryszard Rachlewicz nie raz był surowym
recenzentem polityki miasta
wobec sportu. Zatem jak sobie wyobraża
klubowy krajobraz Gorzowa
za 5, 10 lat? – pytamy – Mam nadzieję,
że będę mógł wybierać, na
jaki mecz pójdę. Pamiętam, że kiedyś
miałem problem: iść na Śląską,
gdzie jeździli Świst, Franczyszyn i
inni, czy na Myśliborską na mecz
Stilonu z Jagiellonią Białystok. Wybrałem
Stilon, bo to był mecz decydujący
o awansie do ekstraklasy.
Na razie jednak wszystko wskazuje
na to, że nie będziemy mieli problemów
z wyborem – kończy Ryszard
Rachlewicz.
Filip
Górecki
R E K L A M A
www.tylkogorzow.com
- 27 -
bezpłatny miesięcznik TYLKO GORZÓW