UIT EN THUIS AMICALEMENT VOTRE

REISVERSLAG NAMIBIE-BOTSWANA 2004
Dag 11
Vóór we Oschakati verlaten, gaan we ons eerst bevoorraden in de lokale
supermarkt. Het is zaterdag en winkeldag. Ondanks het weinige geld dat
deze mensen hebben loopt de winkel vol. Aan de uitgang moet iedereen zijn
koopwaar en kasticket tonen. Iedereen loopt er piekfijn bij en ik ontwaar hier
verschillende Naomi Campbells. De vrouwen dragen evenwel al de lasten.
Ze torsen zelfs zakken meel van 20 kg op hun hoofd, zorgen voor de
kinderen en zijn constant aan het palaveren en lopen desondanks
kaarsrecht. Waar de mannen uithangen daar heb ik het raden naar. Ook
tanken is ook zoiets apart in Afrika. Aan de pomp staan er verscheidene
jongens naar je te zwaaien om je aan hun pomp te lokken. Als we dan
stilstaan om te tanken wordt de wagen bestormd door 3 jonge kereltjes die
op de motorkap klimmen en verwoed de ruiten beginnen te reinigen in de
hoop iets te krijgen. Voor iets hoort iets zie ik ze denken en dat doen we dus
ook. Echte bedelaars zie je hier zelden, maar als ze iets doen voor je
verwachten ze wel een vergoeding. Een Nam Dollar = 0.13ct. is voldoende.
Eigenaardig genoeg heb ik er maar drie de ruiten zien schoonmaken en
staan er zes op een vergoeding te wachten. Naast de pomp is er een taxi
service. Daar zie de Toyota busjes zo’n 16 personen inladen + de bagage
op het dak en weg zijn zij. Al wiebelend rijden ze aan hoge snelheid verder.
Tussen Oshakati en Ruacana met wrakken en autohandelaars. Ieder wrak
wordt gespaard voor wisselstukken tot er nog een lege karkas overblijft. Er
wordt hier meer handel gedreven dan in het zuiden waar de natuur de
overhand heeft. Dit is hier meer het chaotische Afrika. Ook op de weg liggen
hier verscheidene kadavers van dieren. De vrachtwagens hebben hier
enorme bull-baren vooraan hangen en stoppen niet voor overstekend klein
wild. De eerste 150 km zijn zo kaarsrecht dat ik mij afvraag waarom er een
stuurwiel op de wagen staat. Dit gebied is een krekengebied maar alles staat
kurkdroog. Zo bemerkten we dat er enorm veel afval en bierflessen in die
kreken liggen. Alcohol is hier zeker bij de mannen een enorm probleem.
Nochtans is Namibië een van de weinige landen in Afrika waar de milieuwet
in de grondwet opgenomen is.
Naarmate we Ruacana naderen verandert het landschap. Het wordt weer
groener en er is steeds minder volk. Als we aankomen staat er ons een
verrassing te wachten. De watervallen staan droog. In het hotel beleven we
weer Fawlty-Towers toestanden. Eerst staan we zo’n ½ h aan de receptie te
wachten, in het restaurant verspringen er verschillende mensen van tafel en
brengt bijna iedereen zijn eigen bestek mee. Tijdens het wachten aan de
receptie maken we kennis met juf Potgieter. Deze juf studeert aan de
universiteit van Stellenbosch en woont hier al 2 jaar met haar vriend,
IMSO 2008/2 8