Pola i promieniowanie elektromagnetyczne

Rys. 7. Zasada działania cyklotronu.
Indukcja magnetyczna B jest powiązana z natężeniem pola magnetycznego H następująco:
H = B/(0r) [H] = A/m (9)
gdzie: 0 - przenikalność magnetyczna próżni; r - względna przenikalność magnetyczna (jej
wartość zależy od rodzaju materiału).
Podstawowa różnica pomiędzy indukcją magnetyczną a natężeniem pola magnetycznego
polega na tym, iż wartość H w danym punkcie nie zależy od własności magnetycznych
ośrodka, w którym ten punkt się znajduje.
W oparciu o wartość r materiały magnetyczne można podzielić na diamagnetyki
(r 1, np. powietrze, hemoglobina), ferromagnetyki
(r >>1, np. żelazo krystaliczne). Właściwości magnetyczne materiałów pochodzą od ich
struktury atomowej i elektronowej. Wewnętrzna budowa tych materiałów determinuje ich
zachowanie po umieszczeniu w zewnętrznym polu magnetycznym Bzew (polu magnesującym
wytworzonym w próżni). Stopień namagnesowania materiału można wyrazić obliczając
stosunek momentu magnetycznego próbki do jej objętości, wyznaczając tzw.
namagnesowanie N [A/m]. W diamagnetykach wypadkowy moment magnetyczny jest
zerowy, stąd przy braku zewnętrznego pola magnetycznego namagnesowanie diamagnetyka
również wynosi zero. Umieszczając diamagnetyk w zewnętrznym polu magnetycznym
powstaje moment magnetyczny, skierowany przeciwnie do tego pola. W efekcie w przypadku
niejednorodności pola magnetycznego, diamagnetyk jest wypychany z obszaru silniejszego
pola do obszaru słabszego pola magnetycznego. Odwrotnie jest dla paramagnetyków,
wciąganych do obszaru silniejszego pola magnetycznego z obszaru słabszego pola. Ich
wypadkowy moment magnetyczny jest zerowy pomimo niezerowej wartości momentów
magnetycznych poszczególnych atomów, stąd przy braku zewnętrznego pola magnetycznego
11