yalnizdegilsinALLAHVARcom

Mesnevi‘de Hz. Mevlana çok güzel bir kıssa anlatır. Hz. Musa bir gün yolda
yürür iken, bir çobanın duasına kulak misafiri olur. Çobanın duası
Ģöyledir; “Kurban olduğum Allah’ım. Seni ne kadar severim, bir bilsen. Ne
istersen yaparım, yeter ki Sen iste. Sürüdeki en yağlı koyunu kes desen, gözümü
kırpmadan keserim Sen’in için. Koyun kavurması güzeldir Allah’ım, kuyruk yağını
da alır pilavına katarsın, tadına yenmez olur.”
Hz. Musa biraz daha yaklaĢır ve çoban Hz. Musa‘yı görmeden duasına devam
eder; “Yeter ki Sen dile, ayaklarını yıkarım. Kulaklarını temizler, bitlerini
ayıklarım. Ne kadar çok severim ben Sen’i. Sana çok hayranım.” Hz. Musa duanın
devamını duyunca çok sinirlenir ve çobanın duasını hemen keser. Çobana Ģöyle
seslenir: ― Seni cahil adam, sus hemen! Sen ne dediğini bilir misin? Allah pilav yer
mi? Allah‘ın ayakları mı var yıkayasın? Böyle dua edilmez, günaha giriyorsun. Hemen
tövbe et!‖
Çoban, Hz. Musa‘dan duyduklarından sonra çok utanır. Öyle utanır ki
kulaklarına kadar kızarır. Hz. Musa‘ya bir daha böyle dua etmeyeceğine ağlayarak
yemin eder. Hz. Musa da vakit kararana kadar çobana temel duaları ezberletir. Çobanın
yanından ayrılırken, ―Allah benden razı olur, hayırlı bir iĢ yaptım‖ diye düĢünerek
yoluna devam eder.
Musa Peygamber gece uyurken bir ses ile uyandı. Seslenen Rabbi idi: ―Ey
Musa! Sen bugün ne yaptın? Senin görevin ayırmak mıdır, buluĢturmak mıdır? Garip
çobanı azarladın. Ama sen onun bana ne kadar yakın olduğunu anlayamadın. O
ağzından çıkan lafı bilmese de inancında samimiydi. Kalbi temiz, niyeti halisti.
Biz kelimelere değil, niyete bakarız! Kelimelere bakacak olsa yeryüzünde insan
kalmazdı!
Biz çobandan razıydık. BaĢkasına Medih olan söz sana zemdir. Ona bal olan,
sana zehirdir. Sen iĢittiklerini inkâr ve küfür saydın ama bilsen ki bir kabahati varsa
bile, ne tatlı bir kabahattir onun ki.‖
Hz. Musa hatasının farkına vardı. Sabah olur olmaz çobanın yanına gitti.
Çobanın yine dua ettiğini gördü. Ama önceki gün gibi içten değil. Hata yapmamak
adına ezberlediklerini hatırlamaya çalıĢıyor, duraksıyor, kekeliyor ve terliyordu.
Hz. Musa orada hatasını bir kez daha anladı ve çobana Ģöyle seslendi; ―Ey
dost, ben hatalıyım. Ne olur affet. Sen bildiğin gibi dua et. Senin duan Allah nazarında
bu söylediklerinden daha kıymetlidir.‖
Bu kıssadan da alınacak hisse, duanın herhangi bir Ģeklinin, Ģablonunun
olmadığıdır. Tabii ki büyük zatların, peygamberlerin duaları değerli ve makbuldür ama
zor bir anında insanın içtenlikle ettiği bir duanın da önemi büyüktür.
Ümit ile hayal birbirine karıĢtırılmamalıdır. Hayallerle yaĢayan insan, sadece
kendini avutacaktır. Ancak ümit besleyen insan kendini kandırmaz, istediği Ģeyin bir