NATURA & ZDROWIE

29
DUCH PACHNĄCY MACIERZANKĄ
Wielu z nas miało okazję odczuć ich obecność. Zdecydowana większość zna zasłyszane o nich tu i ówdzie historie, niekoniecznie z dzieciństwa.
Od stuleci wzbudzają naszą ciekawość, pobudzając wyobraźnię. Jedni wierzą, że są wśród nas, inni negują ich istnienie. Jednemu nie da się
zaprzeczyć: lubimy, gdy się o nich opowiada… Wejdźmy zatem w świat pełen tajemnic i silnych mocy, zagłębiając się w prawdziwą historię.
Otwórzmy oczy na to, co niedostrzegalne i tajemnicze. Dotknijmy, choćby oczyma wyobraźni, tego, co nietykalne, starając się dostrzec to,
co na pozór niewidzialne.
Aleksandra stanęła w progu drzwi do pokoju. – O, moja
droga, sama to ty tutaj nie jesteś – powiedziała, spokojnie
roz glądając się dookoła. Specjalnie mnie to nie zdziwiło.
Od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że ktoś obserwuje
mnie, kiedy zasypiam. W dodatku obok mojego ulubionego
fotela roztaczał się słodki zapach macierzanki. Jakby
ktoś zmieszał ją z wonią fiołków.
Dama w czerni
Chwilę później dowiedziałam się, że pomieszkuje u
mnie kobieta w średnim wieku, spowita w czerń.
– Kogoś najprawdopodobniej szuka. Nie sądzę, żeby
miała złe zamiary. Po prostu chyba dobrze się tu czuje –
dopowiedziała Ola.
Ktokolwiek wchodził do mojego mieszkania faktycznie
mówił, że ma ono swój klimat i czuł się w nim dobrze.
Mimo to, wieczorne szpiegowanie mnie przez uchylone
do sypialni drzwi z każdym dniem przydawało mi większego
strachu. Moja znajoma, posiadająca zdolności paranormalne,
zaproponowała okadzić mieszkanie ziołami.
Miałam tej nocy spać spokojnie. Tymczasem była to bodaj
najgorsza noc w moim życiu. Ze snu wybudził mnie
najpierw powiew zmrożonego powietrza a potem dziwna
siła usiłowała wcisnąć moją głowę w poduszkę, na której
spałam. Nie dość, że byłam przerażona nie na żarty, to
jeszcze nie mogłam się poruszyć. Bezwładne ciało odmawiało
posłuszeństwa, sprawiając wrażenie kilkutonowego
monolitu. Głos, mimo, że usiłowałam krzyczeć, po prostu
nie wydobywał się z gardła. Po niezmiernie długiej
w moim odczuciu chwili, podobnie nagle jak się pojawił,
atak ustał.
Do rana nie zmrużyłam oka. Jakimś cudem doczekałam
przyzwoitej godziny porannej i natychmiast wybrałam numer
Aleksandry.
Nie była zachwycona tym, co usłyszała. Pod wieczór
znowu stanęła w drzwiach pokoju, w którym na dobre zagościł
bliżej nieokreślony, nękający mnie byt. Snułyśmy
rozważania na temat energii, które błądzą w przestrzeni,
kiedy wzrok Oli zwrócił się w stronę drzwi a ona sama powiedziała:
- Proszę, proszę, kogo my tu mamy, nasza lokatorka
z innego wymiaru się obudziła.
Znieruchomiałam, choć starałam się zachować zimną
krew. – Co ty właściwie widzisz? – dopytywałam się. – Poświatę,
kontur, czasem wiry światła, tego nie da się powiedzieć
słowami – uzyskałam odpowiedź.
Wtargnięcie w ciało
Nasza rozmowa toczyła się dalej. Nagle twarz jasnowidzącej
wykrzywił nienaturalny grymas. Ze zdziwieniem
patrzyłam, jak z każdą chwilą zmieniająca się mimika twarzy
czyni Olę zupełnie mi obcą. Nienaturalnie przekrzywiała
głowę, twarz przebiegał dziwaczny uśmiech, jakby
szyderczy, niby mnie słuchała, ale jakby była gdzie indziej.
Mówiła wolniej, jak zaprogramowana. W dodatku jej
oczy przeszywały mnie na wskroś, zdawały się patrzeć nie
na mnie, tylko przeze mnie. Puste, bezbarwne, bez wyrazu,
na pewno nie jej. W końcu nie wytrzymałam. – Ola, co
ty robisz, przestań mnie straszyć! – powiedziałam stanow-
czo. Po jakimś czasie przybrała normalny wyraz. Nerwowo
sięgnęła po papierosa. Nie dawałam za wygraną. Twierdziłam,
że miałam wrażenie jakby to nie była ona. I wtedy zaskoczyła
mnie zupełnie.
– No, bo to nie byłam ja! - powiedziała wreszcie. – Coś
takiego przydarzyło mi się pierwszy raz w życiu. Bałam się,
że się przestraszysz i sama byłam w strachu. Widać twojemu
gościowi nie spodobało się, że wczoraj zakłóciłyśmy
mu spokój, więc postanowił najpierw ukarać ciebie a teraz
postraszył mnie – wyjaśniała.
Chciałam wiedzieć, co czuła. – Masz jakby dwa ciała,
czujesz, że jest ci ciasno. Nie panujesz w pełni nad swoimi
ruchami, nawet wypowiadane słowa nie do końca są twoimi
słowami a ciało jest jakby nie twoje – starała się wyjaśnić.
Miałam dosyć. Bałam się coraz bardziej. Aleksandra zasugerowała
egzorcyzmy, jeśli święcona woda, którą przyniosła,
nie da rezultatu. Za sprawą medytacji wyciszyłam
się trochę. Woda, zdawało mi się, działała, więc myśl o egzorcyście
schowałam na dnie szuflady z przykrymi myślami.
Tej, do której nie zaglądam za żadne skarby.
Wakacje z duchem
Niedługo potem jechaliśmy w Tatry. Któregoś dnia w
pokoju omal nie umarłam z przerażenia. - Nie wiem, co sobie
teraz pomyślisz, ale nasz duch najwyraźniej zabrał się
z nami na wakacje – powiedziałam mężowi. – Czujesz macierzankę?
– zapytał. Jakież było moje zdumienie, kiedy
usłyszałam, że i on miał podobne odczucie, tylko nie chciał
mnie niepokoić. Postanowiliśmy o tym nie myśleć. Tylko
czasem, wędrując po górach, uśmiechaliśmy się znacząco,
oboje czując, że dziwny byt chwilami nam towarzyszy.
Resztę wakacji mieliśmy spędzic w Bieszczadach.
Na szczycie Połoniny Wetlińskiej przeczekaliśmy potężną
burzę. Byliśmy zaledwie kilka kilometrów od domu, kiedy
przez samochód przetoczył się dobrze znany nam zapach.
Dosłownie chwilę po tym zdarzeniu zza zakrętu wyjechał
nissan terrano. Jednoosiowa, metalowa przyczepa
odczepiła się od niego i uderzyła w nas czołowo. Na reakcję
nie było czasu. Koło od przyczepy złamało słupek w samochodzie,
wybiło szybę i złamało mężowi rękę. Potem
samochód stoczył się do głębokiego rowu. Nie wiem jakim
cudem przeżyłyśmy z córką wypadek. Jedynie mąż doznał
poważnych obrażeń. Złamanie zmiażdżeniowe, wielofragmentowe
na zawsze zdeformowało mu rękę, choć składali
ją specjaliści w Piekarach Śląskich. Szyte ucho, rany na
twarzy i to najgorsze… uczynnił się guz trzustki.
Tajemnicze zniknięcie
Dzień wypadku, który przerwał nam wakacje był tym, w
którym po raz ostatni pachniało macierzanką. Po powrocie
do domu zniknął bezpowrotnie. Duch nas opuścił. Tak
mi się przynajmniej wówczas wydawało.
Długo zachodziłam w głowę, czego tak właściwie doświadczaliśmy.
Zła energia? Dobry byt? Tajemnicza mara?
Gość z innego wymiaru? Anioł? Interpretacje były tak różne,
jak wielu było interpretatorów.
Zdaniem egzorcysty, musiał to być duch, szukający zemsty,
zawieszony między światami, nie mogący odejść
spokojnie do swojego świata. To układało się w całość,
zwłaszcza, że po wypadku wszystko się uspokoiło. Byli i
tacy, którzy tajemniczą woń przypisywali aniołowi stróżowi,
który, ich zdaniem, w zetknięciu z nieszczęściem próbował
nas ostrzec. Kogo by nie posłuchać, każdy miał coś
swoistego do dodania. Dopełnieniem wszystkiego była
opowieść mojego męża.
Powracający sen
Nie wiedział o wizjach, jakie miała Aleksandra. Czuł tylko
zapach i znał moje obawy. Któregoś dnia w klinice, spacerując
po ogrodzie, opowiedziałam mu o wizjach, w których
pojawiała się elegancka dama. Jak porażony piorunem
wykrzyknął: Przecież to ta kobieta z mojego snu!. W
pierwszej chwili nie wiedziałam o co mu chodzi. - Jaki sen?
Jaka kobieta? Co ty opowiadasz? – dopytywałam się natarczywie.
- Pamiętasz, że co jakiś czas prześladuje mnie sen, w
którym pojawia się kobieta spowita w czerń. Zawsze siada
na brzegu mojego łóżka i patrzy z wyrzutem, przeszywająco,
jakby domagała się wyjaśnień, jakby chciała za coś zadośćuczynienia.
W każdym z tych snów mam wrażenie, że
komuś odebrałem życie. Potem już tylko biegnę, by go odnaleźć,
bo nigdy nie wiem, kim jest. Za każdym razem jestem
gdzie indziej: w piwnicy, w lochach, w lesie. Wiem,
że muszę się spieszyć. Kiedy już docieram do celu i właśnie
mam zobaczyć swoją ofiarę, budzę się z przeraźliwym
lękiem a zimny pot po prostu mnie zalewa. Od przeszło
dwudziestu lat staram się w śnie odkryć straszną dla mnie
prawdę, której nieustannie poszukuję. Wszystko na nic.
Zaniemówiłam. Mąż faktycznie kiedyś napomknął o męczącym
go śnie. Kiedy Ola spostrzegła w naszym domu tajemniczą
postać i opisała jak wygląda, nie skojarzyłam jej
ze snem. Zdaniem Aleksandry, kobieta szukała dziecka,
które prawdopodobnie straciła. Nasza córka miała wówczas
siedem lat. Po tej dziwnej historii, jaka nam się przydarzyła
wiem jedno: duchy istnieją! I jeśli tylko mają takie
życzenie, dają znać o swoim istnieniu. I źle się dzieje, kiedy
zaczynamy lekceważyć dawane nam znaki.
Niespodziewane odwiedziny?
Czy z chwilą wypadku, który zapoczątkował pasmo nieszczęść,
duch czarnej damy zaspokoił żądzę zemsty? Trudno
wyrokować. Jedno jest pewne: bliskie spotkania z duchami
na zawsze pozostają w pamięci, a świat już nie jest
taki sam.
Nie raz słyszałam, jak ktoś mówił, że chciałby zobaczyć
ducha. Według starotajskich przekazów istnieje dziesięć
sposobów, aby tego dokonać. Wszystkie są opisane w tajemniczej
księdze zatytułowanej „Dziesięć Spotkań". Przystępując
do rytuałów, warto jednak uważać, aby nie obudzić
sił, nad którymi nie będziemy w stanie zapanować, bo
wtedy nasze życie może zmienić się w koszmar.
Kiedy w rocznicę śmierci męża kładłam na płycie wiązankę,
tulipany zapachniały nagle macierzanką…
Teresa Szczepanek.