boletin noviembre diciembre - Diocese de Ourense

1296 • DICIEMBRE
BOLETÍN OFICIAL
temente o Evanxeo, se nos alimentamos da súa Palabra e Eucaristía non podemos
caer na desesperanza ou lamentación infecunda. O Señor está con nós e o Señor
vén.
Temos que ser fortes, temos que manternos no noso esforzo, estamos chamados
a «dar razón da nosa esperanza». Polo noso medio abriranse «os ollos do cego», o
xordo oirá, o mudo cantará e os que viven «eivados» voltarán ó Señor. Isto non é
ideoloxía interesada, é a Palabra eficaz do Señor. O Advento fainos tomar conciencia
delo. É o Señor quen o fará e nós contemplaremos con inmenso gozo e ledicia a súa
obra.
O salmo responsorial (145) responde á primeira lectura coa súplica fervente da
Igrexa: «Ven, Señor, a salvarnos». A Igrexa fai seu o contido oracional do salmo, que
afirma a fidelidade perpetúa de Deus cara os homes e a súa preferencia polos máis
pobres e desvalidos.
San Mateo no Evanxeo de hoxe (11, 2-11) segue presentándono-la figura recia de
Xoán o Bautista. Non é un home facilmente «sacudido», nin alguén que vive con
luxo. Xoán é un profeta e máis que profeta. É o enviado a prepara-la chegada do
Mesías e Fillo de Deus. É grande e á vez pequeno. Grande pola misión que Deus lle
encomenda e pequeno, porque fica na antesala do N.T. (as vodas de Deus coa
humanidade na paixón, morte e resurrección do Fillo) e non entra.
Xoán vive o seu cativerio no cárcere de Maqueronte. E ata alí chega a fama das
obras de Xesús. Xoán envía a dous dos seus discípulos a preguntar ó mesmo Xesús
se é o Mesías agardado. Xesús responde que conten ó Bautista «o que estades vendo
e oíndo». As obras de Xesús dan cumprimento ó anunciado polos profetas e
concretamente por Isaías. «Os cegos ven e os inválidos andan; os leprosos fican
limpos ...os mortos resucitan, e ós pobres anunciáselle-la a Boa Noticia...» Xesús non
precisa dicir que é o enviado de Deus. As obras que realiza testemuñan claramente
ó seu favor. Por iso engade unha benaventuranza: «¡E ditoso o que non se sinta
defraudado por min!».
Tamén a Igrexa e os cristiáns debemos «falar», sobre todo, coas obras. Fronte ás
obras, non valen palabras. Xesús non defrauda e, quen queira seguirlle, debe ter moi
claro que só as obras non defraudan. O cristianismo é unha relixión de «froitos». Non
cabe o fraude, a calumnia a mentira, a terxiversación, o «si pero non» ou «o non pero
si». Por iso, é preciso que os cristiáns non caiamos na tentación de crer que Xesús nos
pode defraudar nalgún momento. Isto dános unha gran seguridade na adversidade e
unha gran confianza no aparente abandono.
A Carta do apóstolo Santiago (5,7-10) devólvenos á perspectiva escatolóxica do
Advento, destacada nos dous primeiros domingos. Convídanos á paciencia na agarda
da vida do Señor. O exemplo do labrador que agarda paciente e sufridamente o froito
da terra, é todo un símbolo. Non se trata de agardar inactivos, perezosamente,
queixándose e lamentándose. Hai que tomar «como exemplo de sufrimento e de
paciencia ós profetas». Eles sufriron indeciblemente por ser fieis a Deus, mantivéronse
fortes nas persecucións e críticas; non buscaron o aplauso dos homes; procuraron ser