boletin noviembre diciembre - Diocese de Ourense

1302 • DICIEMBRE
BOLETÍN OFICIAL
CARTA DO BISPO CON OCASIÓN DO NADAL
Queridos diocesanos: estas festas do Nadal ofrécenme a gozosa oportunidade de
chamar á porta dos vosos fogares para compartir con todos o infindo gozo do
nacemento do neno Deus no Portal de Belén. A El pedímoslle unidos a paz para o
mundo e para as nosas familias, a saúde para os enfermos, o remedio dos males dos
abandonados, a ledicia para os nenos e a esperanza para todos. Pido ó Neno Xesús que
prenda nos nosos corazóns a luz que só Deus pode conceder.
Con esta ocasión da felicitación do Nadal, querería tamén compartir con vós
algunhas reflexións en torno ó Ano da Eucaristía que foi convocado polo Santo Pai
coa Carta Apostólica «Mane nobiscum Domine» do pasado sete do mes de outubro,
memoria da nosa Señora do Rosario.
Ó comezo de dita Carta Apostólica o Papa dinos que «esta iniciativa se sitúa nun
nivel espiritual tan fondo que en modo algún interfire nos programas pastorais de
cada Igrexa. Máis aínda, pode iluminalos con proveito, ancorándoos, por así dicir, no
Misterio que é a raíz e o segrego da vida pastoral tanto dos fieis, como de toda
iniciativa eclesial» (MND, 5).
Na Carta Encíclica «Ecclesia de Eucaristía», publicada no mes de abril do ano
pasado, o Papa explícanos en fermosas e fondas reflexións como a Igrexa vive da
Eucaristía e pídenos a todos, especialmente ós sacerdotes, un serio exame de
conciencia sobre o modo como a celebramos e participamos nela, ó tempo que nos
exhorta a que coidemos con esmero todo o que se refire ó seu culto. Así mesmo, na
Carta Apostólica «Mane nobiscum Domine» ofrécenos algunhas cuestións de fondo
para a vivencia é proclamación da nosa fe dende o afondamento no misterio da
Eucaristía na súa relación inseparable e vital coa Igrexa.
Quero convidar a tódolos diocesanos, sacerdotes, relixiosos e leigos, a unha
meditación serena de todo o que o Santo Pai nos di nesta Carta Apostólica. Teño a
segura convicción de que se abrímo-las nosas vidas a mensaxe que alí senos dirixe,
caeremos na conta de que moitos obstáculos que están lastrando a vida pastoral da
nosa Diocese ten que ser remexidos coa axuda da gracia de Deus e coa boa vontade
de todos. Non se trata de forzar purismos voluntaristas, xa que a igrexa é e será
sempre, na súa peregrinación terrea, santa e pecadora á vez. O meu propósito é máis
humilde e ten que ver con actitudes elementais da nosa vida que resultan escandalosas
non só para quen as olla con mala fe, senón para as persoas máis xenerosas e
comprensivas.
As actitudes ás que me refiro teñen que ver, entre outras cousas, coa nosa forma
de tratar e comportarse cos demais irmáns e irmás, coa nosa forma de celebrar e de
achegarnos ós sacramentos, coa forma de tratar ós nosos fieis en cuestións económicas,
coa forma de afoga-las nosas obrigas en cuestións de conciencia.
Non é a miña intención a simple denuncia que tamén a min me afecta. Desexaría
que escoitasemos con corazón limpo a chamada do Santo Pai, do que as súas palabras
son moi positivas e ben claras.