Karola van Nie: 'Jeugdgroepen niet onaantastbaar' Sietske H ...

Karola van Nie:
‘Utrecht heeft
verschrikkelijk
goede wijkagenten’
Jongerengroepen onaantastbaar? Tegen wie je hooguit anoniem
aangifte kunt doen? ‘Wat een onzin, kom óp zeg.’ Interview met
Karola van Nie, als jeugdofficier betrokken bij de “kopstukken-
aanpak” in Utrecht.
‘CRIMINELE JEUGD ONAANTASTBAAR?
Jeugdofficier Karola van Nie over grip krijgen op jongeren
KOM ÓP, ZEG!’
‘Ik ben ervan overtuigd dat we
bewoners weerbaarder kunnen
maken. Hen vertrouwen moeten en
kunnen geven in de overheid. Dat
we wel degelijk wat doen met hun
meldingen, die we érg nodig
hebben. Ik zet me er altijd voor in
om bewoners niet anoniem te laten
melden. Want, hoezo onaantastbaar?
Niemand is onaantastbaar.’
In een veel te kleine kamer in
parket Utrecht komt Karola van Nie
(44) direct op stoom over de
“kopstukkenaanpak” tegen jeugdgroepen.
De jeugdofficier had van te
voren al gewaarschuwd: ‘Als je niet
oppast ratel ik er uren over door.’
Doet ze ook, en ráák. Met glanzende
ogen (‘Jaaah, ’t is een
fantástisch vak, jeugdofficier’). En
zwaaiende handen. Ook als ze met
duim en wijsvinger een koffiebekertje
vasthoudt, zwiepen drie vrije
vingers door.
Hoe halen we de onaantastbaarheid,
die sommige wetenschappers
toch signaleren, er vanaf?
Kijk, op zichzelf hebben we de
aanpak van veelvoorkomende
criminaliteit (VVC) goed “weggezet”.
We hebben ZSM en een apart
VVC-team, waarin bijna aan de
lopende band dossiers worden
beoordeeld. Hup-hup-hup
eenvoudige strafbare feiten als
beledigingen, bedreigingen en
autokraken afdoen. Via sepots,
Tom-zittingen (taakstraf OM) of
dagvaardingen. Prima, want dan
hebben we in de rest van de
organisatie tijd voor “grote” zaken.
Maar wacht, ho, stop!, zeggen we
nu. Want wat zit er achter zo’n
“eenvoudige” bedreiging? Dat die
wordt geuit tegen die mevrouw die
al een jaar lang last heeft van
jongens. Die staan maar voor haar
deur te hangen en vervelend te
doen. Vergeefs vraagt ze steeds of
ze nou eens een keer weggaan.
Om de haverklap belt ze de politie,
en uiteindelijk is ze bedreigd – dát
zit erachter. Dan is het geen
eenvoudig feit. En als zij ziet dat
die jongens aan de overkant aan
het inbreken zijn, dan gaan wij van
háár verlangen dat ze een getuigenverklaring
gaat afleggen.
Terwijl we haar al een jaar lang in
de kou laten staan. Gaat niet
lukken. Dat moeten we zien om te
buigen. En níet door te zeggen
van: “Ja mevrouw, nou weet u, ga
maar anoniem aangifte doen, want
deze jongens zijn best gevaarlijk.”
Nee! Wát nou. Wat een ónzin. Kom
óp, zeg. Dat gaan we die jongens
toch niet meegeven! Dat wij vinden
dat zij zo gevaarlijk zijn, dat we die
mevrouw anonimiteit willen
garanderen. Ik wil die jongens de
boodschap geven: luister, we weten
wat je doet; we weten waar je
woont, we weten wie je ouders zijn,
wie je broertjes en zusjes zijn,
weten of je naar school gaat, of je
een bijbaantje hebt, waar je
uithangt, en hoe laat je naar bed
gaat. Dat weten we allemaal. Die
aanpak hebben we geleerd.
Waar ontstond die aanpak?
Op de Vasco da Gamalaan op
Kanaleneiland-Zuid. Daar is een
winkelcentrum met overkapping
waar een groep van zo’n 40
jongeren hing. In wisselende
samenstelling. Met veel incidenten.
Wijkagenten wilden die groep nu
eens gericht aanpakken. Richting
bewoners uitstralen: we kunnen
wel dégelijk wat met jullie meldingen.
Maar hun gezag was aangetast.
Ze werden uitgescholden.
6 | Naam artikel - Opportuun 12 - december 2012 Opportuun 12 - december 2012 - Interview | 7