Augustus

68
••• IN MY VISIER
Wye horisonne
Die oom het diep gesug terwyl
hy oor die wye vlaktes uitkyk en sê: “Ja ou Seun, dis
’n regte Saterdag-agtermiddagland hierdie. Toe die
Hemelse Vader die wêreld geskape het, het Hy iewers
elders begin en met Sy aankoms hier in die diep
Suide het hy nie veel meer oor gehad nie. Net Boes-
mangras, oop ruimtes en enkele kameel do rings.”
“Maar ek kla nie Seunie, want wat Hy hier gelaat
het, is meer blywend as al die bome, riviere en mere
in die hele wêreld saam. En weet jy wat dit is?” Toe
ek my kop ontkennend skud, sê hy: “Vrede Seunie,
rus en vrede. Vir diegene wat dit nie het nie, is die
lewe ’n gejaag na wind. As die lewe jou vasdruk
moet jy hierheen kom, dié wye vlaktes sal jou siel
weer lawe.”
Dit is aan dié oom se woorde wat ek gedink
het toe my Toyota op ’n stywe draf tussen Nakop
en Ariamsvlei oor die Republiekgrens glip en ek vir
die eerste keer in drie jaar weer my geboorteland
binne ry. Ek was op pad na die plaas Mickberg,
net duskant Grünau, waar Dolf en Kinna de Wet
se gastehuis, Die Withuis, aan die voet van ’n
klipkoppie geanker staan. Dié besonderse huis is
reeds in 1912 gebou en dus ‘n eeu oud vanjaar.
Gedurende middel winter dra Mickberg se vlaktes
’n goudgeel jas van rypgeworde gras. Dit kontrasteer
pragtig met die droë rivierlope, wat nie net omsoom
is met groen kameeldoring- en witgatbome, driedoring
en jakkalsbos nie, maar ook verspringend
deur die vlaktes kerf. Dit is ook hier waar ek te voet
’n paar springbokke wou kom skiet het.
Koue lug versamel snags in die laagtes en rivierlope
en daarom soek die bokke saans die hoër
dele op waar dit warmer is. Nie dat daar veel hoë
dele in dié vlakteland is nie, maar effense riffies en
kliprante kom wel hier en daar voor. Om springbokke
op die wye ooptes te bekruip is moeilik en verg baie
tyd en geduld, maar die rivierlope is die jagter se
bondgenoot. Sodra die ergste vroeë oggendkoue
verby is beweeg baie bokke af na die lope, want
springbokke is blaarvreters gedurende die winter.
Hulle spandeer dus dikwels baie tyd in en om die
rivierlope ten einde te wei. Die bokke sal soms ook
daar gekry word as die wind koud en lastig is, soos
>
Koos Barnard
wat dikwels in Juniemaand die geval is.
Ek het dus een koue oggend my kar by ’n veesuiping
onder ’n kameeldoring getrek en met die
30-06 oor my skouer stadig windop in ’n rivierloop
opgestap. Oral in die sand het nagspore vertel watter
diere onder die dekmantel van die donker die sand
gekruis het. Soos verwag, was daar jakkalsspore
en ook dié van ’n ystervark. Verder vorentoe het ek
vasgesteek by ’n stel koedoespore – ’n bul wat in
die voormôre skuins uit die suidweste gekom het en
windop, ooswaarts, die loop gekruis het. In hierdie
dorre land is daar ’n gesonde koedoepopulasie,
alhoewel hulle hoofsaaklik naglopers is op oop plase
en ‘n mens dus soggens vroeg moet opstaan of
smiddae laat uitbly ten einde hulle te sien.
Vorentoe het die loop effens wes geswaai wat
beteken het dat die oostewind skuins dwars van
regs teen my lyf gestoot het. Dit was eintlik ‘n goeie
ding, siende dat die bokke wat in die rivierloop was,
my steeds nie kon ruik nie. Ek het kort-kort gestop
en dan die verkyker gebruik om die bosse voor my
te deursoek. Dit was die wit van die bok se boude
wat haar weggegee het en oomblikke later die
sneeuwit pens toe sy dwars draai.
Ek het stadig op my hurke neergesak en toe gaan
plat sit. Met die geweer dwars oor my skoot gebalanseer,
het ek treetjie vir treetjie aangeskuifel al tussen
die driedorings langs. Na wat soos eeue gevoel het,
was ek uiteindelik 60 meter van die ooi af toe ek die
geweer lig. Die kruishaar het teen haar nek opgegly
en vasgesteek skuins onder die oor. Nadat ek die
pens uitgehaal het, het ek in ’n sonkol voor ’n bos
gaan sit en oor die vlaktes uitgekyk na waar Mickberg
in die verte oor die goue grasse uittroon.
Net soos die springbok, sal ek eendag ook nie
meer daar wees nie, want dit is die groot wet van
die lewe dat ons almal uiteindelik moet gaan rus.
Die vrede en die rus wat Hy op die vlaktes gelaat
het, sal egter altyd hier wees sodat diegene wat ná
ons kom, hul siele ook daarmee kan lawe. S
Koos Barnard is ’n voltydse jagskrywer.>>
www.senwes.co.za • Augustus 2012
Koo