Brandveiligheid en betonconstructies - Febelcem

andinspectiediensten. Nochtans werd deze methode nog niet
gebruikt in de conceptiefase van de brandveiligheid aangezien
momenteel enkel het zoeken naar een vergelijk tussen de
verschillende veiligheidsobjectieven van de reglementering
impliciet toegelaten wordt. Het is bovendien niet duidelijk hoe
de aspecten die niet opgenomen zijn in de reglementering, zoals
organisatorische en vormingsaspecten, moeten behandeld
worden terwijl ze toch de brandveiligheid van een gebouw
beïnvloeden.
De methodes met indices
In de loop der jaren, werden diverse methodes gebruikt om
classificaties op te stellen zoals het systeem GRETENER en de
NFPA methodes.
De NFPA procedures zijn toepasbaar op verschillende types
gebouwen, volgens de traditie in de Verenigde Staten.
In Zweden werd een classificatieprocedure ontwikkeld voor
ziekenhuizen, in de lijn van methodes gebruikt in Groot‐
Brittanië. Er wordt een gewichtscoëfficiënt toegekend volgens de
voorkeur van de bevoegde personen en dit gecombineerd met
categorieën van parameters die toelaten het risico te evalueren.
De SAW methode (ʺSimple Additive Weightingʺ) wordt het
meest toegepast.
Het GRETENER systeem is gebaseerd op statistieken van
Zwitserse verzekeringsmaatschappijen en werd aanvankelijk
gebruikt voor industriële toepassingen.
‐ 1970 : methode van M. GRETENER (Zwitserse ANPI) :
ze laat enkel toe het risico met betrekking tot bezittingen
te evalueren ; ze is sterk verspreid in Zwitserland en
Oostenrijk.
‐ 1978 : de Franse methode ERIC (Evaluation du Risque
d’Incendie par le Calcul) : bij deze methode wordt naast
het risico met betrekking tot bezittingen ook het risico
met betrekking tot personen beschouwd.
‐ 1981 : E. DE SMET (Belgische ANPI) heeft een
uitgebreide versie van de methode GRETENER ontwik‐
keld met de benaming FREME : Fire Risk Evaluation
Method for Engineering.
‐ 10 jaar later stelt E. DE SMET een nieuwe versie van de
FREME methode op punt onder de benaming FRAME
(Fire Risk Assessment Method for Engineering ), waarin
een derde aspect van het brandrisico aan bod komt
namelijk het exploitatieverlies, dat betrekking heeft op de
activiteiten die plaats vinden in het beschouwde gebouw.
De methode wordt in België onderwezen in de hogere
cursus van de ANPI en ook aan de ingenieur‐architecten
van de Universiteit Gent. De methode werd reeds
aanvaard door de Belgische autoriteiten (brandweer‐
diensten, technische inspectie) voor gevallen waar de
wettelijke voorschriften als dusdanig niet konden
toegepast worden. Een officiële erkenningsaanvraag van
de methode werd in 2001 ingediend bij het Ministerie van
Binnenlandse Zaken. Voor eenzelfde project en
naargelang de expert die de gegevens invoert, kunnen de
resultaten aanzienlijk verschillen
De FRAME methode berust op drie basisbegrippen :
1. In een goed beschermd gebouw bestaat een evenwicht
tussen gevaar en bescherming. Het risico wordt gedefini‐
eerd aan de hand van een index die gelijk is aan de
verhouding gevaar/bescherming. Een waarde kleiner dan
1 correspondeert met een goede bescherming van het
gebouw ; een index groter dan 1 wijst op een slechte
bescherming.
2. Het aspect ʺgevaarʺ wordt gedefinieerd door een index
gelijk aan de verhouding van ʺhet potentieel risico Pʺ en
het ʺaanvaardbaar risico Aʺ.
3. Het aspect ʺbeschermingʺ kan berekend worden
uitgaande van specifieke waarden voor de bescher‐
mingstechnieken : blussen met water, evacuatie, brand‐
weerstand, manuele en automatische interventiemidde‐
len.
Er worden drie berekeningen uitgevoerd : een eerste berekening
voor het gebouw en zijn inhoud, een tweede voor de personen
die het gebouw gebruiken en een derde voor de economische
activiteiten die in het gebouw plaats vinden. Bij deze drie
berekeningen komen de invloedsfactoren niet op dezelfde
manier tussen aangezien zowel het potentieel risico als het
aanvaardbaar risico verschillend zijn naargelang het gaat om
personen, bezittingen of economische activiteiten.
8.3.2.3. De kwantitatieve methodes
Berekeningen van brandveiligheid zijn gebaseerd op
drempelwaarden voor het risico die niet mogen overschreden
worden voor de beschouwde oplossing. De echte kwantitatieve
methodes voor risicoanalyse bevatten expliciet het
gecombineerd effect van de frequentie en de gevolgen van
mogelijke ongevallen. In de methode beschreven in bijvoegsel E
van Eurocode 1, waarbij rekening wordt gehouden met de
actieve brandbeschermingsmaatregelen, wordt geen expliciet
verband gelegd tussen de kans op ongevallen en de gevolgen
ervan.
In de Eurocode ʺGrondslagen van het constructief ontwerpʺ
[109] wordt slechts een grove classificatie gegeven onder de
vorm van gevolgklassen per type constructie : grote, gemiddelde
of kleine gevolgen met betrekking tot verlies aan mensenlevens
of economische, sociale of milieugevolgen in het geval van
structureel falen.
De meeste constructies worden berekend volgens klasse CC2
waarvoor de gevolgen van falen van de constructie ʺgemiddeldʺ
zijn. De klassen CC1 en CC3 stemmen overeen met
respectievelijk kleine en grote gevolgen (concertzalen, tribunes).
Met iedere gevolgklasse stemt een veiligheidsindex β overeen. In
sommige Scandinavische landen wordt voor ieder type
constructie‐element een verschillende minimum waarde van de
veiligheidsindex vastgelegd. Zo is de veiligheidsindex voor een
kolom groter dan deze voor een secundaire balk : de gevolgen
van bezwijken worden dus meer gedetailleerd in rekening
gebracht.
De methodes kunnen variëren van een eenvoudige
kwantitatieve analyse van het gedrag van een element
(brandweerstand, de responstijd van een bepaald type
branddetector, …) tot een volledige kwantitatieve risicoanalyse,
63