Brandveiligheid en betonconstructies - Febelcem

Daken en bijhorende elementen:
Een hedendaagse opslagruimte is eigenlijk een doos die aan één
kant open is (een reeks poorten) en voorzien van één of twee
kantoorverdiepingen.
De dragende structuur is in beton of staal en de gevels bestaan
uit geprofileerde staalplaten of uit geprefabriceerde
betonelementen. Het dak is bijna steeds gelijkaardig : een stalen
bak bekleed met een isolerende en waterdichte bedekking, vaak
bitumineus.
In geval van brand (…) zal de bitumineuze bedekking smelten
door de hoge temperaturen tengevolge van warmtegeleiding
via de stalen bak. Het gesmolten bitumen druipt naar beneden
in de opslagplaats en zal desgevallend secundaire vuurhaarden
veroorzaken.
De bijdrage van deze dakbedekking tot de totale brandstof is
zeer beperkt in vergelijking met de enorme calorische potentiaal
van de opgeslagen goederen. Als brandverspreider tot buiten de
brandende cel speelt ze echter wel een heel belangrijke rol (…)
De bitumineuze dakbedekking zou, wanneer ze niet
onderbroken is door brandmuren, moeten onderbroken worden
door onbrandbare banden van een zekere breedte met een
schikking in ruitpatroon (…)
Het reëel gevaar verbonden aan bitumineuze bedekkingen
wordt ook geïllustreerd door ongelukken bij dakwerken,
waarbij het bitumen puntsgewijze gebrand wordt. Sommige
hete druppels vallen in het gebouw en ontsteken een brand.
ʺEr bestaat geen voorbeeld van een brand dat men niet gedoofd
heeft !ʺ, zegt de brandweer. De blusduur en de oppervlakte van
de brandende zone maken het verschil. Het bepalen van de
maximale oppervlakte van het vertrek waarbij de brand
beheersbaar blijft is een moeilijke opgave.
Vanaf enkele honderden m² brand is een gevuld vertrek
verloren. Het stoppen van een brand is uiterst delicaat als ze
niet tegen een weerstand (muur) botst of een grote strook
zonder goederen.
Een brand in een ruimte van 10 000 m² met lage en omvangrijke
stockering voorzien van een voldoende ontrokingsoppervlakte
is gemakkelijker beheersbaar dan een ruimte van 2000 m 2 maar
gevuld tot tegen het plafond (…)
Een brand blijft beheersbaar indien de hulpdiensten met hun
brandspuiten de hele oppervlakte vanaf de gevels kunnen
bestrijken. (35/40 m nuttige reikwijdte). Indien toegang mogelijk
is langs twee tegenoverstaande zijden kan men dus tot
afstanden van 80 m gaan.
Wegens de uiterst grote rookgasproductie van de huidige
producten, zou de rookafvoeroppervlakte veel groter moeten
zijn dan nu het geval is. Voor opslagplaatsen met een staalskelet
en een dak van staal of vezelcement stelt het rookafvoerpro‐
bleem zich niet lang : de rookgassen zijn vrij vlug afgevoerd
aangezien ontsnappingsopeningen ontstaan door de verhitting
van de structuur. Bij daken opgebouwd uit betonelementen ligt
dit gevoeliger.
Betonnen daken met onvoldoende afvoermogelijkheden houden
de rook en warme gassen op in het compartiment. Deze
branden in gesloten ruimtes creëren een oveneffect, waarbij alle
toegang onmogelijk wordt en vlamoverslag niet lang uitblijft.
Compartimentering :
Brandmuren moeten boven het dak uitsteken om zo de
doorlopende brandbare dakbedekking te onderbreken. Deze
bedekking is immers een niet te verwaarlozen bron voor
branduitbreiding naar naastliggende compartimenten.
Normaal zijn brandmuren onafhankelijk van de draagstructuur,
maar bij brand kan deze situatie veranderen door de nabijheid
van een stalen structuur die door zijn vervorming het geheel of
gedeeltelijk instorten van de brandmuur veroorzaakt.
Bij verscheidene incidenten heeft men gemerkt dat de sluiting
van branddeuren verhinderd was door een te lage plaatsing van
de smeltveiligheid die het commando tot sluiting geeft. De
muur kan al eerst vervormd zijn, of er kan puin neergevallen
zijn waardoor de deur door het laattijdige signaal niet volledig
kan sluiten. De smeltveiligheid of detector moet zo hoog
mogelijk onder het dak geplaatst worden zodat zonder
vertraging het signaal tot sluiting van de deur kan gegeven
worden.
De inhoud :
(…) De manier van stockering (op paletten, verpakt, op metalen
rekken) is soms vergelijkbaar met goed verluchte houtstapels
waarin het vuur zich met gemak ontwikkelt.
De hoogte van de stapeling moet beperkt worden ten opzichte
van het plafond om het optreden van vlamoverslag uit te
stellen, alhoewel dit verschijnsel dikwijls vastgesteld wordt
tijdens brandontwikkeling.
De rekken moeten loodrecht op de gevel geplaatst worden om
zo over meer toegang en openingen te beschikken voor het
bereik door de brandspuiten. In grote opslagplaatsen stelt men
vaak vast dat een belangrijk centraal gedeelte buiten het bereik
blijft van brandspuiten met een nuttige draagwijdte van
40 meter.
De tijdsduur tussen de ontdekking van een brand en de
interventie van de brandweer is moeilijk te verminderen.
Factoren zoals de afstand tot de brandweerkazerne en de
verkeers‐ en weersomstandigheden kunnen deze tijdsduur
verlengen.
Bij aankomst van de brandweer is de toestand vaak al ver
gevorderd en verhindert het risico op instorting hen toegang tot
het gebouw (…)
Tussenkomst van de brandweer :
Al te hevige branden, geblokkeerde toegangen (ijzeren hekkens
of ʺgordijnenʺ), instortingen van de structuur die de toegang
verhinderen, te grote afmetingen van opslagplaatsen waarbij de
brandspuiten niet de ganse oppervlakte kunnen besproeien,
onvoldoende toegang via de 4 gevels. Bovenstaande
opsomming geeft aan dat de brandweer dikwijls gedwongen is
om aan de gebouwgrenzen te blijven, en om zonder veel
doeltreffendheid over gesloten gevels te spuiten.
67