Parochie, Eucharistie & Small Christian Communities - MAGIX

in de parochie door het vieren van de Eucharistie de verbondenheid met elkaar, de broederschap, tot
stand. De beweging die hier zichtbaar wordt is dat alle gelovigen door hun verbondenheid met Christus
ook met elkaar verbonden zullen zijn. 61
2.3.3 Christus Dominus
Het decreet over het herdersambt van de bisschoppen in de Kerk, Christus Dominus, heeft van alle
documenten van het Tweede Vaticaans Concilie, de meeste referenties naar de parochie. Hiermee
wordt direct al duidelijk dat het herdersambt van de bisschop vóór de parochie uitgaat, de parochie
wordt geplaatst vanuit het ambt van de pastoor.
In hoofdstuk 2 over de bisschoppen en hun verhouding tot de lokale Kerken of bisdommen, wordt in
nummer 30 aangegeven welke plichten de pastoor, als medewerker van de bisschop, ten aanzien van
de parochie heeft. Als eerste wordt hierbij gesproken over zijn verantwoordelijkheid voor de verbondenheid
met het bisdom en de universele Kerk: “In de uitoefening van deze zielzorg moeten de pastoors
samen met hun medewerkers het ambt van leren, heiligen en besturen zo vervullen, dat hun gelovigen
en de parochiegemeenschappen zich werkelijk leden weten van het bisdom en van heel de universele
Kerk.” (CD 30).
De verantwoordelijkheid van de pastoor spreidt zich dus uit over een drietal velden: het leren, het
heiligen en het besturen. Onder het leraarsambt valt op de eerste plaats de verkondiging van het woord
van God aan alle christengelovigen “opdat dezen geworteld zullen zijn in geloof, hoop en liefde en in
Christus zullen groeien en opdat de christelijke gemeenschap dat getuigenis van liefde zal afleggen
dat de Heer heeft bevolen” (CD 30). In de verkondiging zijn dus een drietal zaken van belang: (a)
gelovigen behoren geworteld te zijn in geloof, hoop en liefde, (b) ze behoren in Christus te groeien en
(c) daarmee als christelijke gemeenschap te getuigen van de liefde. Tevens valt onder het leraarsambt
de catechetische taak: onderricht geven met betrekking tot het heilsgeheim. Interessant is hierbij dat
de hulp van religieuzen en lekengelovigen niet alleen wordt toegestaan, of positief wordt gewaardeerd,
maar zelfs wordt voorgeschreven.
Als eerste onderdeel van de heiligingstaak van de pastoor wordt genoemd dat deze ervoor moet zorgen
dat “de viering van het eucharistisch offer middelpunt en hoogtepunt gaat vormen van heel het leven van
de christelijke gemeenschap” (CD 30). Evenals in Sacrosanctum concilium wordt hier het belang van
de eucharistieviering benadrukt. Daarnaast behoren de pastoors het ontvangen van de sacramenten
en de bewuste en actieve deelname aan de liturgie te bevorderen.
Bij de herderlijke taak tenslotte wordt benadrukt dat de pastoor zijn “eigen kudde” kent en daar in
dienstbaarheid leiding aan geeft. Hij behoort bij hen en in het bijzonder bij de opgroeiende jeugd en
jongeren, de “groei van het christelijk leven zien te bevorderen” (CD 30). Dit christelijk leven is het leven
waar alle christenen op basis van hun doopsel toe geroepen zijn. Iedere christen wordt aangespoord
deel te nemen aan de heilszending van de Kerk, om zo het zout der aarde te zijn (LG 33). Het christelijk
leven vraagt een levenshouding waardoor het mogelijk wordt “om de kracht van het evangelie in het
dagelijks leven, het gezin en de maatschappij te doen uitstralen” (LG 35). In de pastorale constitutie
Gaudium et spes lezen we dan ook dat er een overeenkomst dient te bestaan tussen het beleden
geloof en het dagelijks leven (GS 43). 62
61 Coriden (1996), 15, 22.
62 Pastorale constitutie Gaudium et spes over de Kerk in de wereld van deze tijd. in Constituties & Decreten van het Tweede
Vaticaans Oecumenisch Concilie. Amersfoort: Katholiek Archief, 1967.
16