Parochie, Eucharistie & Small Christian Communities - MAGIX

wending in. De parochie wordt expliciet een gemeenschap genoemd, en het belang van de groei van de
gemeenschapszin wordt benadrukt. Van een hechtheid en een “op elkaar aangewezen zijn als familie”
is hiermee echter nog geen sprake.
Wat betreft de geloofsbeleving gaat die ontwikkeling verder. Ook dit aspect was in het Wetboek van
Canoniek Recht van 1917 vrijwel afwezig. In de geformuleerde canones ging het vooral om zichtbare
zaken zoals het uitspreken van de geloofsbelijdenis. Of dit criterium geloofsbeleving impliceert blijft in
het midden. Met het Tweede Vaticaans Concilie en het Wetboek van Canoniek Recht van 1983 komt
hier verandering in. De nadruk komt nu te liggen op de groei in het christelijk leven. Tevens wordt
benadrukt dat het geloof gevoed wordt door de sacramenten.
De diversiteit daarentegen is een aspect dat steeds aanwezig was. Dit kenmerk zit in de aard van het
territoriale parochiemodel dat ook na de afkondiging van het Wetboek van Canoniek Recht van 1983
van kracht blijft. Een ieder die binnen een gebied woont behoort tot een parochie ongeacht wie het is.
Nieuw in de documenten van het Tweede Vaticaans Concilie is dat er wordt aangegeven hoe er met
die diversiteit wordt omgegaan. Ze behoort omgevormd te worden tot een eenheid. Dit wil niet zeggen
dat een ieder gelijk moet worden, maar wel dat men in beraad tot elkaar komt.
De parochie als In de verkondiging, eredienst als zielzorg is er sprake van zowel een
continuïteit als een verschuiving. De continuïteit zit in het feit dat deze aspecten allen steeds duidelijk
aanwezig zijn geweest en dat ze steeds vanuit het ambt gestalte kregen en nog steeds krijgen. Hierbij
is de viering van de Eucharistie is daarbij steeds van groot belang geweest. De pastoor is steeds
verantwoordelijk voor de uitvoering.
De verschuiving zit in de bijdrage die van de lekengelovigen wordt gevraagd. In het Wetboek van
Canoniek Recht van 1917 was de lekengelovige passief, er werd nauwelijks iets van hem of haar
gevraagd. Dit verandert na het Tweede Vaticaans Concilie wanneer Sacrosanctum Concilium om een
actieve participatie in de liturgische vieringen vraagt.
Ook wordt het lekenapostolaat na het Tweede Vaticaans Concilie niet alleen positief gewaardeerd, maar
in bepaalde situaties zelfs voorgeschreven. De pastoor behoort positief te staan ten opzichte van dit
lekenapostolaat en het te bevorderen. Hij kan ook bepaalde taken die dichtbij het ambt staan, onder
voorwaarden, aan lekengelovigen toevertrouwen.
Wat de verkondiging betreft hebben lekengelovigen de verantwoordelijkheid gekregen om in hun leven
te getuigen van het evangelie. Bij de beschrijving van het evangelisatie aspect van het leraarsambt
van de pastoor wordt specifiek vermeld dat lekengelovigen hier een aandeel in kunnen hebben. Dit in
combinatie met het feit dat de parochie zich in principe richt op allen (ook niet gelovigen) die binnen
haar grenzen wonen, geeft aan dat de parochie ook een missionaire taak heeft.
De parochie als De verbondenheid met Christus heeft met het Tweede Vaticaans Concilie
een impuls gekregen door het belang te onderstrepen dat gelovigen zich voeden met de sacramenten
en in het bijzonder actief en bewust deelnemen aan de viering van het eucharistisch offer. Daarnaast
wordt benadrukt dat het geloof in Christus en het dagelijks leven niet los van elkaar staan. De verschuiving
sinds het Wetboek van Canoniek Recht van 1917 is dat de beleving van deze verbondenheid met
Christus steeds meer nadrukt krijgt.
Op het gebied van de onderlinge verbondenheid in de parochie is er sinds de codex van 1917 een grote
verschuiving zichtbaar. Waar eerst aan de verbondenheid met elkaar vrijwel geen aandacht besteed
werd, wordt het in het Tweede Vaticaans Concilie één van de aandachtspunten. De basis hiervoor wordt
24