Forum 5, mei - juni, jaargang 19 - Artesis

10
als deze. Concrete oplossingen of doelgerichte actie
moesten we van de hippies niet verwachten, daarvoor
werd er te veel geblowd. Ze probeerden een doorn in
het oog te zijn en de aandacht te trekken door vaak letterlijk
in de weg te gaan liggen, en de burgerlijke gang
van zaken te blokkeren door parken en pleinen in te
palmen. Van Occupy Golden Gate Park naar Occupy
Wall Street, iemand? Later.
Vreedzame jongens en meisjes dus, die hippies,
wat nog eens werd onderstreept door de slogan die
het Woodstock Music and Art Festival meekreeg,
hoogmis en slotviering van de beweging in één: ‘3
days of peace and music’. Amper vier maanden later
vielen er op een door de Rolling Stones georganiseerd
gratis festival in Altamont, Californië vier doden en
vele gewonden, en spatte de psychedelische zeepbel
van de hippies uiteen. Het jaar was 1969, John Lennon
probeerde het nog met ‘Give Peace a Chance’ en
hield met Yoko zijn bed- en love-ins, maar Bob Dylan,
de man die de protestbeweging met ‘Blowin’ In the
Wind’, ‘Masters of War’ en ‘A Hard Rain’s A-Gonna
Fall’ enkele van zijn grootste lijfliederen had geschonken,
was in geen velden of wegen meer te bespeuren.
Nu ja, bij wijze van spreken: Dylan woonde in
1969 in Woodstock, waar het beroemde festival zowat
in zijn achtertuin plaatsvond, maar tot een acte de
présence kon hij niet worden overtuigd. Dylan vond
zichzelf namelijk geen protestzanger, en al helemaal
geen spreekbuis van een generatie. ‘Ik ben meer een
song and dance man,’ liet hij ooit optekenen. Ook Jimi
Hendrix, die op Woodstock een groot statement leek
te hebben gemaakt door als afsluiter het Amerikaanse
volkslied ‘The Star Spangled Banner’, door de mangel
te halen en met zijn Fender Stratocaster aan stukken
te scheuren, liet achteraf weten daarmee geen enkele
politieke bijbedoeling te hebben gehad. ‘Ik vond het
gewoon mooi’, zei hij.
Tot daar dat wat in de volksmond de protestgeneratie
wordt genoemd, maar er zijn genres en generaties
die veel meer dan folk von Kopf bis Fuss uit protest zijn
opgetrokken en er zelfs hun bestaan aan te danken
hebben. In het omvangrijke oeuvre van Fela Kuti zal
vast wel ergens een liefdeslied terug te vinden zijn,
maar zowat het hele oeuvre van de oervader van de
afrobeat is, hoe dansbaar ook, één grote aanklacht tegen
de Nigeriaanse machtsmachine. Een aanklacht
die zijn zoon Seun Kuti overigens tot op de dag van
vandaag verderzet, mét het orkest van zijn vader, The
Egypt 80, in de rug.
In Zuid-Afrika was er een grote muzikale antiapartheidsbeweging,
het Russische poparchief bevat
een grote hoeveelheid anti-Soviet songs, ook Cuba en
Puerto Rico hebben hun eigen muzikale protestbeweging
en wat zijn reggae en ska anders dan tot ver na
de onafhankelijkheid in 1962 gezongen en gedanste
protesten tegen de opgedrongen normen, waarden,
en heerschappij van de Britten?
De grootste muzikale protestbeweging van de