Verzoekschrift - Thuisblad van Matthias E. Storme

Derde middel – door de omschrijving van het toepassingsgebied grijpen de bestreden
wetten in de grondwettelijk gewaarborgde vrijheidsruimte van de burger in
Schending door artikel 4, 5 en 8 van de racismewet artikel 4, 5 en 8 van de
discriminatiewet en artikel 5, 6, 7 en 13 van de genderwet van:
- artikel 10, 11 en 23 en 27 van de Grondwet, op zichzelf genomen en samen gelezen met
artikel 11 van het EVRM en artikel 22 en 27 van het BUPO-verdrag
- artikel 1 tot 3 en 5 van het decreet met grondwettelijke waarde van het voorlopig bewind
van 16 oktober 1830 over de vrijheid van vereniging
- alle ingeroepen bepalingen ook samen gelezen met artikel 14 (legaliteitsbeginsel), voor
zover fundamentele vrijheden worden beperkt
Samenvatting van het middel
77. Het toepassingsgebied van de drie wetten is op een zodanige manier afgebakend dat
werkgevers, aanbieders van goederen en diensten, verstrekkers van gezondheidszorgen en
organisatoren van voor het publiek toegankelijke activiteiten gediscrimineerd worden ten aanzien
van hun werknemers, consumenten, patiënten en deelnemers. De drie wetten richten zich immers
enkel tot de eerste categorieën. Daarnaast schenden de bestreden bepalingen ook specifiek de
vrijheid van vereniging en het recht op de vrije keuze van beroepsarbeid.
Uitwerking van het middel
Eerste onderdeel – arbeidsbetrekkingen in het algemeen
78. Artikel 4 van de racismewet en van de discriminatiewet en artikel 5 en 13 van de
genderwet bepalen het toepassingsgebied van de wet en definiëren als arbeidsbetrekkingen: de
betrekkingen die ondermeer omvatten de werkgelegenheid, de voorwaarden voor toegang tot
arbeid, de arbeidsvoorwaarden en de ontslagregelingen. Deze definitie wordt op dusdanige wijze
verfijnd in artikel 5§2 van de racismewet, artikel 5§2 van de discriminatiewet en artikel 6§2 van
de genderwet, dat blijkt dat discriminaties door werkgevers van werknemers worden geviseerd.
79. Artikel 8 van de racismewet bepaalt in het bijzonder dat een direct onderscheid op het vlak
van de arbeidsbetrekkingen enkel kan gerechtvaardigd worden op basis van een wezenlijke en
bepalende beroepsvereiste, met name wanneer een bepaald kenmerk, verband houdend met
zogenaamde ras, huidskleur, afkomst of nationale of etnische afstamming vanwege de aard van de
betrokken specifieke beroepsactiviteiten of de context waarin deze worden uitgevoerd, wezenlijk
en bepalend is en dit vereiste berust op een legitieme doelstelling en evenredig is ten aanzien van
deze doelstelling. De rechter kan onderzoeken of een bepaald kenmerk een wezenlijke en
bepalende beroepsvereiste vormt.
30