Verzoekschrift - Thuisblad van Matthias E. Storme

gronden getroffen zou zijn. Inzake arbeidsbetrekkingen is de forfaitaire schadevergoeding gelijk
aan de bruto beloning voor zes maanden, tenzij de werkgever aantoont dat de betwiste ongunstige
of nadelige behandeling ook op niet-discriminerende gronden getroffen zou zijn. In dat laatste
geval wordt de forfaitaire schadevergoeding voor materiële en morele schade “beperkt” tot 3
maanden loon.
173. Gelet op de ongrondwettige bewijslastverdeling is het sowieso voor een beweerde
discriminerende zeer moeilijk aan te tonen dat hij niét discrimineerde. Loutere statistische
gegevens kunnen reeds de bewijslast op de schouder van de beweerde discriminerende leggen (zie
ook het dertiende middel). Een van de enige mogelijkheden het bewijs te leveren dat niét werd
gediscrimineerd (terwijl het in een normale rechtsstaat vanzelfsprekend zo is dat de
gediscrimineerde zou moeten bewijzen dat hij gediscrimineerd wordt), is het aannemelijk maken
dat de beslissing door andere beweegredenen werd ingegeven dan de wil de beweerde
gediscrimineerde ongunstiger te bejegenen omwille van zijn beheptheid met een beschermd
criterium (zoals gesteld is elk mens overigens behept met meerdere beschermde criteria).
174. Indien een beweerde discriminerende dit zou kunnen aantonen, wordt hij evenwel nog
steeds aansprakelijk gesteld. Dit betekent de facto niet meer of minder dan dat zelfs wie erin
slaagt te bewijzen dat hij niet discrimineerde, een schadevergoeding moet betalen.
175. Daarom schenden artikel 16§2 van de racismewet, artikel 18§2 van de discriminatiewet en
artikel 23§2 van de genderwet de evenwicht tussen eiser en verweerder in een civiele procedure
en dus het gelijkheidsbeginsel. In de mate dat het vermogen van beweerde discriminerende partijen
wordt aangetast wordt ook het recht op eigendom geschonden. Voor wat betreft de repressieve
sancties (waaronder de forfaitaire schadevergoedingen zelf, die een vorm van punitive damages
zijn) zijn de bestreden bepalingen strijdig met het vermoeden van onschuld en het
legaliteitsbeginsel.
Achtste onderdeel – discriminatie van discriminerende werkgevers ten aanzien van
andere discriminerende partijen
176. Werkgevers die van een discriminatie beticht worden, moeten een schadevergoeding betalen
gelijk aan zes maanden brutoloon indien zij niet kunnen aantonen dat zij niet discrimineerden, en
gelijk aan drie maanden brutoloon indien zij wel kunnen aantonen dat zij niet discrimineerden.
Voor andere discriminerende actoren bedragen deze punitive damages 1300 EUR resp. 650 EUR,
wat normaal gesproken veel minder zal zijn. Bijgevolg schenden artikel 16§2, 2° van de
racismewet, artikel 18§2,2° van de discriminatiewet en artikel 23§2,2° van de genderwet het
gelijkheidsbeginsel en moeten deze bepalingen alleszins vernietigd worden.
177. Opgemerkt moet eveneens worden dat in het domein van de arbeidsbetrekkingen ook de
toetreding tot vennootschappen of maatschappen begrepen is, waar gewoonlijk geen brutolonen
worden betaald. Deze strafbaarstelling schendt daarenboven de vrijheid van vereniging. De
50