Het verleggen van risico's en de vastgoedpraktijk - Vastgoedkennis

3 / 11
9. Andere vormen van risicoverleggingen zijn garantiebepalingen of exoneraties. Men kan in
een contract zijn aansprakelijkheid beperken op drie ‘assen’: de aard van de
aansprakelijkheid, in hoogte, en in tijd.
10. Samenvattend kunnen we zeggen dat er allerhande manieren zijn om met aanvullende
contractuele bepalingen bepaalde risico’s daar te leggen waar men deze wenst en
daarmee de eigen exposure te verminderen voor de gevolgen van die risico’s als die zich
voordoen.
11. Ter afbakening van de problematiek nog enkele opmerkingen.
12. De gestelde vraag (“de juridische mogelijkheden over het minimaliseren van de eigen
exposure van partijen”) betreft niet wat de verstandigste of handigste manier is bij het
contracteren.
13. Wanneer het om risicoverdeling gaat, zegt men vaak dat men de risico’s bij die partij
moet leggen, die deze risico’s het beste kan opvangen of sturen. Men vindt dit dan ‘een
redelijke verdeling’ van de risico’s. Dit betekent echter niet dat men de verdeling van
risico’s uitsluitend met behulp van deze regel moet doen. Evenmin is het zo dat de
wettelijke risicoverdelingen in bepaalde contracten de enige juiste is. Het voorbeeld van
overgangsmoment van het risico bij koop geeft dit al aan. Bovendien blijven er ook altijd
risico’s die eigenlijk niet goed zijn te managen, door welke partij dan ook.
Men denke aan het weer. Klagen over het weer heeft geen zin; dat schijnen veel
mensen te vergeten. Het weer luistert daar toch niet naar. (Wie vaak last heeft van
het weer, moet verhuizen.)
14. Soms ook kiest de initiator van een project ervoor dat hij bepaalde (of alle) risico’s in het
geheel niet wil dragen. Risico’s die gebruikelijk (omdat dit als ‘redelijk’ wordt gezien) bij
de ene partij komen te liggen, worden in dat geval geheel of gedeeltelijk
‘weggeschreven’. Of dat altijd tot de meest economische overeenkomst leidt is een
tweede, maar op zich is dit mogelijk. De overdracht van een bepaald risico naar een partij
bij wie dit risico meestentijds niet ligt, zal bij het contracteren ten eerste meestal op
verzet stuiten, en vervolgens ook geld kosten.
Wanneer een opdrachtgever aan een aannemer de inschakeling van een bepaalde
onderaannemer voorschrijft, blijft het risico van insolventie van die voorgeschreven
onderaannemer bij de opdrachtgever liggen als de UAV 1989 van toepassing zijn op
de aannemingsovereenkomst. Argumentatie ten gunste van de aannemer: “Als u,
opdrachtgever, wil dat ik, aannemer, met een partij in zee ga die ik niet ken en die
financieel misschien niet zo sterk is, dan moet u voor de gevolgen van deze door u
gemaakte keuze instaan.”
5015/1862335.4