Bronmethodiek - Online Vrijwilligerswerk

In memoriam Frans Kusters
In augustus bereikte me het
overlijdensbericht van Frans
Kusters. Het kwam toch nog
als een verassing, ofschoon
ik wist dat hij al anderhalf
jaar ernstig ziek was. Frans
leed aan longkanker en dat
is een terminale aandoening,
maar hijzelf en zijn
naasten hadden toch goede
hoop dat hij nog iets langer
had kunnen leven. Dat zat
er dus niet in, zoals nu is
gebleken. Frans is 54 jaar
geworden.
Als opbouwwerker kreeg Frans een ‘landelijk
gezicht’ als trouwe bezoeker van de
Vakconferentie Opbouwwerk, ieder jaar
in november (vanaf 1995). Ook toonde
hij zich landelijk actief als directeur van
het Buurtbeheerbedrijf eSBeeWee in de
wijk Wittevrouwenveld te Maastricht. Het
Buurtbeheerbedrijf-concept is afkomstig uit
Frankrijk (Régies de Quartiers) en door de
Stuurgroep Experimenten Volkshuisvesting
(SEV) in Nederland geïntroduceerd. In
Maastricht waren er snel in vijf wijken
buurtbeheerbedrijven, waaronder dat van
Frans. Toen de SEV aanstalten maakte het
fenomeen buurtbeheerbedrijf landelijk uit
te rollen was er behoefte aan een landelijk
bestuur van de op te richten vereniging. Die
vereniging kwam er pas later en de oprichting
ervan werd begeleid door het LCO,
door Wil van de Leur en ondergetekende.
Frans werd al snel bestuurslid en toonde
zich zeer actief. Deze vereniging wisselde
ook uit met verenigingen in Frankrijk en
Wallonië. In het kader van deze uitwisseling
ontstond ook een Europese vereniging
(Association Européenne de Régies de
Quartiers). Frans bezocht gedurende een
aantal jaren trouw de bestuursvergaderingen
van deze AERdQ.
In Nederland heeft het bestuur er ook een
flinke tijd aan getrokken, maar de ‘couleur
locale’ van al deze buurtbeheerbedrijven in
hun diverse, eigen gemeentelijke contexten
zorgde ervoor dat de vereniging nooit echt
tot bloei is gekomen.
9e jrg. nr. 6 Herfst 010
Foto: Redmar Kruithof
Na acht jaar directeurschap van eSBeeWee
keerde Frans weer terug naar Trajekt om het
ambacht van opbouwwerker opnieuw op
te pakken. Hij werd er hoofd Opbouwwerk
en sleepte ieder jaar zijn hele team mee
naar de Vakconferentie . Ook was hij
actief betrokken bij het wel en wee van
de Beroepsvereniging Opbouwwerkers
Nederland (BON). Binnen Trajekt kreeg
hij voor elkaar dat zijn hele team lid kon
worden van de BON en de contacten met
het landelijke werden gefaciliteerd door de
instelling. Kort voordat zijn ziekte zich openbaarde
was hij ook nog enige tijd voorzitter
van de BON.
Samenwerken met Frans was zeer plezierig.
Hij combineerde een groot sociaal gevoel
met een zeer adequate methodische inzet.
De nabestaanden formuleren het zelf het
best in hun dankbrief aan de grote bezoekersschare,
die met hen de afscheidsplechtigheid
van Frans hebben meebeleefd: “De
kracht van Frans was mensen te overtuigen,
te accepteren, te waarderen en daar zelf geen
problemen of werk mee uit de weg te gaan.”
Na zijn periode als directeur van eSBeeWee
werkte Frans ook aan menig artikel in MO/
Samenlevingsopbouw mee over verschillende
projecten die bij Trajekt werden uitgevoerd.
Eén van deze projecten staat mij nog
levendig voor de geest. Op 10 december
005 organiseerde Frans in Maastricht de
Dag van de Buurtkrant in het nieuwe trefcentrum,
waar hij zolang voor had geijverd,
in de wijk Wittevrouwenveld. Het was een
lokale editie van het LCO-project Panel toetsing
buurt-, wijk- en dorpskranten dat een
landelijk bereik had. Tijdens die dag viel mij
op hoe goed de contacten waren tussen de
wijkverenigingen en het lokale bestuur. En
ook hoe goed Frans zich als opbouwwerker
van zijn taak kweet. Het was overduidelijk
dat hij er volkomen in geslaagd was om zijn
enthousiasme over te brengen richting de
verschillende (groepen) aanwezigen. Hij had
een prettige, geanimeerde sfeer geschapen.
De dag was een succes.
Tijdens de afscheidsplechtigheid werd voor
zijn nabestaanden ook meer dan duidelijk,
hoezeer hij als opbouwwerker gewaardeerd
werd. Zij schreven: “Wij beseffen nu hoe
belangrijk en gewaardeerd Frans was in de
gemeenschap en dat hij een publiek bezit was
van ons allemaal. Wij zijn daar zeer trots op en
dankbaar voor.” Frans was een uitstekende
vakgenoot, die ook door zijn (landelijke) collega’s
zeer gemist zal worden.
De laatste keer dat ik Frans heb gesproken
is ongeveer een jaar geleden, tijdens
mijn bezoek aan hem en zijn vrouw, Carin.
Ondanks zijn ziekte stelden zij samen alles
in het werk om de tijd zo aangenaam mogelijk
door te brengen. Aan dat bezoek heb ik
altijd een warm gevoel overgehouden.
Fenny Gerrits, MOVISIE
<
MO/SAMENLEVINGSOPBOUW
1 3