hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

stond.
Onder invloed daarvan heeft deze David Kimchi van Jefta's dochter ook zo'n soort Joods
nonnetje trachten te fatsoeneren, maar dit is eenvoudig onzin, want dat klooster- of
kluizenaarsleven bestond in Israël eenvoudig niet. Het instituut van meisjes die zich aan de
Here wijdden door ongetrouwd te blijven, kende men in Israël evenmin als het ongehuwd
blijven van priesters.
Men zal misschien vragen waarom er dan zo uitdrukkelijk bij staat, dat Jefta's dochter
heenging "om haar maagdom te bewenen" (vs 37-38) en in vs 39: "na de twee maanden
keerde zij naar haar vader terug, en deze voltrok aan haar de gelofte, welke hij gedaan had; zij
heeft geen gemeenschap gehad met een man".
Dit is eenvoudig genoeg.
Het verschrikkelijke in heel deze droeve historie was juist — en daar wil de Schrift hier alle
nadruk op leggen — dat Jefta's dochter heenging zonder kinderen na te laten. Niet zozeer dat
Jefta's dochter stierf, maar dat zij kinderloos stierf, heeft ieder diep getroffen.
Dat maakte voor Jefta's dochter het sterven ook zo bitter, dat zij twee maanden uitstel vroeg,
om daarover al haar verdriet uit te schreien.
Voor elke Israëliet was dit juist zo tragisch, omdat de komst van de Messias en de
"vertroosting Israëls" ten nauwste verbonden waren met het nageslacht.
Daarom kan de schrijver van het Richterenboek daar juist niet over uit.
Als het tragisch moment is aangebroken, dat zij sterven moet, en haar vader aan haar voltrok
zijn gelofte (wat moest Jefta feitelijk nog voltrekken aan haar, als hij haar niet geofferd heeft),
dan tekent de Schrift daar nog zo tragisch en inbedroefd bij aan: "en zij heeft geen
gemeenschap gehad met een man".
In haar werd de lamp van Israël, de Messiaanse lamp, uitgeblust.
Het tekent Jefta's dochter, dat zij twee maanden vroeg, om daarover uit te schreien.
Het tekent haar als een echt gelovig meisje. Zij weent niet om zichzelf, maar over de
"verwachting Israëls".
Zij heeft de Christus, Die zij van verre zag en omhelsde, kostbaarder geacht dan haar leven
— niet haar dierbare leven, maar haar maagdom heeft zij beweend.
Prof. Noordtzij schrijft hierover (Gods Woord en der eeuwen getuigenis, blz. 284): "Het
gehele verhaal van Richteren 11:30-40 wordt slechts begrijpelijk, als de dochter werkelijk
geofferd is. Alleen dan is de vertwijfeling van de vader en de weeklacht van de dochter
verstaanbaar. De vader vernietigt door eigen onnadenkendheid de toekomst van zijn geslacht,
waarmede voor de ware Israëliet de komst van de Messias zo nauw verbonden was, en de
dochter zag zich genoodzaakt, zichzelf ten dode over te geven, hoewel zij daardoor haar
liefste verwachting afsnijdt".
Zwaar heeft in dit alles Jefta gezondigd.
Eerst door de heidense bijmotieven van zijn gelofte — de Here willen bevredigen met een
offer.
17