hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Een advocaat zou als zeer verzachtende omstandigheid hebben aangevoerd, dat deze man
vroeger zeer kloek was opgetreden tegen Jerobeam, en Gode meer gehoorzaam was geweest
dan de koning.
Maar de Here oordeelt anders.
Zijn goddelijke berechting kent ook in dit lichte geval geen pardon.
Of liever: Hij kènt blijkbaar geen lichte gevallen.
In de dienst des Heren komt het op de tittels en jota's aan.
We willen dit wat nader bekijken.
De man Gods uit Juda — die verder anoniem blijft — verschijnt geheel plotseling op het
toneel op een zeer critiek moment in Israëls historie.
Het was nl. toen de kerkelijke scheuring een feit zou worden. Jerobeam, de koning, staat in
eigen persoon op het punt de acte van afscheiding te tekenen door het eerste offer aan te
steken in zijn schismatieke kerkje te Bethel.
De twaalf stammen Israëls waren destijds wel politiek uiteen geslagen in een tien- en
tweestammenrijk, maar geestelijk en kerkelijk moesten ze naar 's Heren wil één blijven.
De tempel te Jeruzalem stond daar als symbool van Israëls religieuze eenheid.
Maar Jerobeam stichtte daartegenover zijn kerk in Bethel. Daar speelden persoonlijke en
politieke motieven een rol in. Hij was bang, als zijn mensen al te vaak in Jeruzalem kwamen,
dat dan het hart des volks weer trekken zou naar het aloude huis van David.
Daarom moeten ze zèlf 'n eigen heiligdom, 'n eigen kerk hebben, en al deze persoonlijke
belangen worden nu verdoezeld onder veel vroom vertoon en onder aanroeping van de Naam
des Heren. De Here vindt dit vreselijk.
Hij zendt daarom een speciale gezant uit Juda naar Israël — dáárin reeds de eenheid der
beide rijken manifesterend — om tegen dit bedrijf zo kras mogelijk te protesteren.
Jerobeam moet daar zo spoedig mogelijk mee ophouden. Anders zal deze scheuring de
ondergang der beide kerken betekenen.
De man Gods uit Juda heeft zich moedig van zijn taak gekweten. Ge kunt niet anders dan
diep respect hebben voor deze echte Jehova-getuige.
De schismatieke koning vreest hij niet. Hij keurt hem geen blik, zelfs geen woord waard.
Over Jerobeams hoofd heen richt hij het woord tot het altaar. Dat mooie altaar in de lieve
kerk degradeert hij tot een schavot. Mensenbeenderen zullen er op verbrand worden, want hij
profeteert: "Altaar, altaar, zo zegt de Here: zie, een zoon zal aan Davids huis geboren worden
met name Josia; en hij zal op u de priesters der hoogten slachten, die offers voor u ontsteken,
en mensenbeenderen zal men op u verbranden" (1 Kon. 13:2).
Het altaar scheurt, de koning wil de profeet grijpen, maar de grijpende hand van Jerobeam
verstijft. Doch op Jerobeams gebed, helaas slechts om 'n gezonde hand, niet om 'n nieuw hart,
wordt de hand weer genezen.
Zo beheerst de man Gods uit Juda heel de situatie; zijn optreden is vol dynamische kracht.
En als Jerobeam hem dan minzaam in z'n paleis nodigt te eten, om althans iets van z'n figuur
te redden, weigert de profeet beslist: God heeft het hem verboden. Zijn houding zal tot het
33