hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Salomo begon zo goed.
Hij was, zoals u weet, een theocratisch koning, hetgeen zeggen wil, dat in tegenstelling met
de willekeur der overige Oosterse despoten, de rechtvaardigheid Gods in rechtspraak en
regering tastbaar moest zijn. De koning van Israël moest een afdruk vertonen van Christus, de
grote Koning van Wie gezongen werd:
Dan zal Hij al Uw volk beheren
rechtvaardig, wijs en zacht;
En Uw ellendigen regeren;
Hun recht doen op hun klacht.
Er is iets van Christus in Salomo.
Niet alleen in zijn koninklijk regiment, maar ook in z'n profetische wijsheid en priesterlijke
voorbede.
Wij beginnen met het koningschap van Salomo.
Als de eerste hoofdstukken van 1 Koningen ons uitvoerig inlichten over de luxe van zijn
hofhouding en koninklijk paleis, dan is dat openbaring, heilsgeschiedenis, waardoor de
luister heenschemert van Hem, Die zei: "meer dan Salomo is hier"!
Het is ons thans echter voornamelijk te doen om de uitoefening van het koninklijk gezag,
waarmee Salomo's optreden begon.
Zoals men weet, hadden de laatste regeringsjaren van David zich gekenmerkt door
revolutionnaire woelingen, waarbij vooral prins Adonia op de voorgrond trad, maar ook
vooraanstaande figuren als generaal Joab en de priester Abjathar bleken fout te zijn, en kozen
de zijde van Adonia.
Het is de taak der overheid, en speciaal van een koning, te zorgen Voor herstel van het recht,
en gezag, orde en rust te handhaven. Dit doet Salomo, en hij doet het goed. Hij betoont zich
overeenkomstig de wens van zijn vader David op z'n sterfbed de "sterke man" (1 Kon. 2:2).
Met krachtige hand zet hij een grootscheepse zuiveringsactie door, en het wordt werkelijk
geen "zuivering" die door halve maatregelen belachelijk wordt. Hij rekent grondig af met
allen die door de revolutie-bacil tijdens het ancien régime geïnfecteerd waren, mitsgaders met
alle collaborateurs, en hij doet dat niet uit persoonlijke wraakgevoelens, maar als handhaver
van de rechten des Heren.... Je maintiendrai!
De eerste, die aan de beurt komt, is Adonia zelf.
Het heeft er even de schijn van, of Salomo deze vroegere kroonpretendent zocht, en de eerste
de beste gelegenheid aangreep, om zich van deze concurrent te ontdoen. Immers, het leek zo
onschuldig wat Adonia deed. Toen zijn coup d'état was mislukt, wilde hij zich troosten met. .
. . een huwelijk, en hij had z'n oog laten vallen op Abisag de Sunamietische, u weet wel, dat
bekoorlijke verpleegstertje dat in Davids laatste levensdagen een beetje zon gebracht had. Nu,
als het niet meer is, zoudt u zeggen!
Maar als Salomo via Bathseba van dit voornemen in kennis gesteld wordt, springt hij
verontwaardigd op. "Waarom", zo voegt hij Bathseba toe, "vraagt ge enkel Abisag de
Sunamietische voor Adonia? Vraag voor hem meteen het koningschap!" (1 Kon. 2 :22).
Inderdaad heeft Salomo de intrigue van deze slimmeling beter door gehad dan de
goedgelovige Bathseba. Het was een greep naar het koningschap. Het volk had ongetwijfeld
van de delicate positie van Abisag niet veel begrepen, en beschouwde haar min of meer als
23