DE JACOBSSTAF - Santiago

Uiteindelijk ben ik bij deze groep van ongeveer elf geïnteresseerden terecht
gekomen. Naar mate de voorbereidingen vorderden vielen er steeds meer af. We
zijn uiteindelijk met z'n vieren vertrokken op 11 mei 1991. Vier min of meer
vreemden voor elkaar, met een gemeenschappelijk doel "op naar Santiago". Het
was een sprong in het duister. Toen ik vertrok had ik, ondanks dat ik de
laatste twee maanden 1000 km had getraind, een slechte psychische en fysieke
conditie. Ik heb zelfs overwogen om helemaal niet mee te gaan. In eerste
instantie was mijn doel niet Santiago, maar de eerste week goed doorkomen en
dat lukte. Bij het verlaten van Parijs langs de Tour St.Jacques voelde ik mij
voor het eerst een Santiago-ganger en twijfelde ik er niet meer aan of ik ooit
Santiago zou halen.
Het is nu drie maanden geleden, het lijkt overigens veel langer, dat ik thuis-
gekomen ben en als ik mijzelf afvraag wat de tocht mij gedaan heeft dan ben
ik veel vergeten, maar de mooie momenten staan mij nog helder voor ogen en
ik kijk er met plezier op terug; het was toch iets bijzonders.
De hoogtepunten waren de aankomst op het plein voor de kathedraal in Santiago
en het betreden van de kathedraal. Dat was nog een levende kathedraal, hier
waren nog biddende mensen. Een citaat uit mijn dagboek van 25 juni 1991:
"Bij het bereiken van de stad werd ik ontroerd, dit werd nog heviger bij het
zien en betreden van de kathedraal en het gelukwensen van elkaar. Ik kon mijn
tranen amper bedwingen. De momenten van voorbereiding, het afzien onderweg
en de crisis in mijn leven sedert anderhalf jaar gingen door mij heen. Ik voelde
mij voor het eerst een echte pelgrim, het leek of Santiago en de kathedraal mij
toebehoorden, het was of ik thuiskwam van een verre reis, er viel iets van mij
af, het was volbracht. Ik was een beetje trots op mijzelf!"
De rustdag in Estella staat mij ook nog duidelijk voor ogen. Samen met Frans
heb ik de Montejurra beklommen. Het was prettig om nu eens niet te fietsen
maar te lopen. Het was een zware klim, maar boven op de berg lag de beloning.
Wat een uitzicht! ! ! Het was net of Spanje aan je voeten lag en de stilte die er
op zo'n berg heerst. Het is net of alles een andere dimensie krijgt. Je bekijkt
de wereld op een afstand, je maakt er geen deel meer van uit, het heeft iets
heiligs.
De beklimming naar Cruz de Ferro met zijn prachtige afdaling naar Ponferrada.
Ik weet niet of het de mooiste afdaling is, maar voor mij was dat het wel. In
deze afdaling liet ik mij voor het eerste naar beneden vallen. Ik was heel
ontspannen tijdens de afdaling en het leek wel -door alle haarspeldbochten- een