DE JACOBSSTAF - Santiago

zijn eerste preek heeft gestaan.
Ook de in Santiago de Compostela verleende aflaten noemt Wey. Paus Calixtus,
"die Jacobus zeer vereerde", gaf toestemming voor een extra aflaat tijdens het
heilig jaar (zie ook p. 137 van DEze JACOBSSTAF): pelgrims die echt berouw
hebben en gaan biechten in zo'n jaar wordt alle schuld vergeven, aldus Wey.
Na zijn bezoek aan Jacobus' graf bleef Wey enkele dagen in de haven van La
Coruña, waar 80 schepen -waaronder 32 Engelse- voor anker lagen. Hij sprak
met een Jood, woonde een mis bij, hoorde een preek en zag een processie. Wey
ontmoette daar in La Coruña ook een Engelsman uit Somerset met wie hij in
Plymouth had kennisgemaakt. De Engelsman was toen zwaar ziek, maar was van
plan toch naar Spanje te gaan omdat hij Jacobus had beloofd naar zijn graf te
pelgrimeren. Maar de zieke was plotseling bang geworden; hij zou vast onderweg
sterven en hij wilde liever in zijn eigen bed doodgaan. Wey adviseerde hem in
Plymouth toch naar Santiago te gaan, want het was veel beter -met het oog op
de aflaten!- op weg naar Jacobus te sterven dan thuis. Maar de zieke sloeg
Wey's raad in de wind en reisde terug naar huis. Met veel pijn en moeite
bereikte hij aan het eind van zijn eerste reisdag een herberg. Daar bracht hij
de nacht door en de volgende ochtend kon hij het bijna niet geloven: hu was
genezen! Snel ging hij terug naar Plymouth, nam de boot naar Jacobus en kwam
-gezond en wel- aan in La Coruña, waar hij Wey opnieuw ontmoette en zijn
relaas vertelde. Jacobus doet wonderen, constateert Wey.
Op 28 mei begon voor Wey de terugvaart naar Engeland, maar het weer zat
tegen en het schip werd gedwongen terug te varen naar La Coruña. Uiteindelijk
verlieten de Engelsen de Spaanse haven op 6 juni en vier dagen later liep het
schip de haven van Plymouth binnen. Tijdens de zeereis terug naar Engeland
gebeurde het volgende: een pelgrim werd bestolen, een dief had de beurs van de
broekriem losgesneden. De pelgrim was al zijn geld kwijt en hij beloofde
Jacobus naakt naar diens graf te pelgrimeren als hij zijn bezittingen terug
kreeg. Daarna werd unus Britonum (een Engelsman of iemand uit Bretagne?) in
de kraag gegrepen terwijl deze bezig was een andere reiziger van diens beurs te
beroven. De dader was gepakt en de bestolen pelgrim kreeg zijn geld terug.
Deze deed zijn belofte gestand: hij ging nudus ad sanctum Jacobum pelgrimeren!
De wind (Jacobus?) hielp mee om naar Spanje terug te gaan, want de zee was
zo ruw dat de boot genoodzaakt was terug naar La Coruila te varen en daar
drie dagen te wachten tot uitvaren weer mogelijk was. In deze drie dagen kon
de pelgrim zijn naakte pelgrimstocht volbrengen! Annet van Wiechen