Net loke falta - Eerste Kamer der Staten-Generaal

eleidsontwikkeling en -uitvoering. Dit weer draagt bij aan
het steeds beter toesnijden van het algemeen beleid op
Antilliaanse maat. En dat is de kern van het vitaliseringsdenken.
Binnen de smalle context van onze opdracht is een
hogere graad van civiele Antilliaanse gemeenschap ook
een belangrijke voedingsbodem voor de ontwikkeling van
meer sociale controle onder Antillianen en daardoor ook
een cruciale bijdrage van Antillianen voor het voorkomen
en aanpakken van de criminaliteit onder Antillianen
■ Effectiviteit van de Gebruikte Communicatie- en
Enkuentromethodiek
Is de Antilliaanse gemeenschap te bereiken en te
mobiliseren? Nee, zegt men vaak.
De verzuchting binnen vele instellingen dat dit een
groot probleem is, is niet van de laatste tijd. In vele
beleidsnotities wordt het beeld geschetst van een gemeenschap
met een lage organisatiegraad. Hierdoor zou de
Antilliaanse gemeenschap moeilijk te benaderen zijn voor
overheidsinstellingen en verloopt de communicatie met
Antillianen stroef.
4.2.3 Versterking van de Organisatorische
Infrastructuur
De uitvoering van het vitaliseringprogramma vooronderstelt
een substantiële betrokkenheid en inbreng van
de Antilliaanse gemeenschap en Antilliaanse deskundigheid.
Zonder een behoorlijke infrastructuur, vrijwilligersorganisaties
aan de basis en Antilliaanse professionele
organisaties op de onderscheiden beleidsniveaus, zal die
inbreng verre van optimaal zijn en de reserves aan
beschikbare kennis en ervaring in de Antilliaanse gelederen
onvoldoende aanboren. Een Antilliaanse gemeenschap die
zich vitaliseert, en op basis daarvan wat wil doen voor de
eigen Antilliaanse bevolkingsgroep, heeft behoefte aan
sterke ondersteunende organisaties: “Man na obra”
(“handen die het werk doen”). In de afgelopen jaren is de
Antilliaanse infrastructuur van professionele organisaties
- als gevolg van het gevoerde rijks- , provinciaal en
gemeentelijk beleid - echter onderhevig geweest aan een
grote mate van kaalslag.
De Antilliaanse gemeenschap in Nederland kent een
aantal Antilliaanse professionele organisaties. Organisaties
die door een provincie of een gemeente worden gesubsidieerd
om werk te doen voor en met Antillianen. Vanaf de
jaren negentig is door bezuinigingen en fusiedwang tal
van dit soort Antilliaanse professionele eerstelijnsvoorzieningen
verdwenen. Momenteel kent Rotterdam een
onafhankelijke Stichting Welzijn Antillianen en Arubanen
en Den Haag heeft binnen het Welzijns Organisatie
Centrum een Steunpunt Antillianen en Arubanen. Verder
hebben onder andere Amsterdam (bijvoorbeeld Stichting
50 ■ Nèt loke falta
Mama), Tilburg (Stichting Antillianen Tilburg), Eindhoven
(Asosashon Antiano i Arubano, AAA) en Groningen (Forsa)
kleine organisaties die eerstelijnswerkzaamheden verrichten.
Al deze organisaties functioneren met een minimum
aan personeel. Ook hebben deze organisaties sterk te lijden
gehad van gemeentelijk beleid om typische eerstelijnsactiviteiten
als samenlevingsopbouw en sociaal-culturele
activiteiten nagenoeg stop te zetten.
Op tweedelijnsniveau zijn behalve in Noord- en Zuid-
Holland (Stichting Forsa Amsterdam en Stichting Forsa
Zuid-Holland) alle Antilliaanse steunpunten verdwenen.
Eind dit jaar verdwijnt immers ook het Antilliaans steunpunt
in Drenthe. De overgebleven steunpunten zijn duidelijk
onderbemenst en worden al jaren door hun subsidiegever
gedwongen tijd te steken in Federatieve verbanden.
Hierdoor komen de steunpunttaken beleidsbeïnvloeding,
ondersteuning van projecten, voorlichting, onderzoek en
ondersteuning op het gebied van kadertraining te weinig
uit de verf.
Landelijk hebben de Antillianen na het opheffen en doen
fuseren van de Stichting Fundashon Organisashon Regional
i Sentral Antiano/Arubano in de Stichting Forum geen eigen
steunpunt. De Stichting Overlegorgaan Caribische
Nederlanders was lange tijd het officiële Antilliaanse
inspraakorgaan. Na wetswijzigingen is de stichting nu voor
de ministeries een samenwerkingspartner binnen het
Landelijk Overleg Minderheden. De overlegfunctie staat
sindsdien centraal, de inspraakfunctie is ingeperkt.
De Antilliaanse bevolkingsgroep kent op lokaal niveau nog
weinig goedlopende eigen vrijwilligersorganisaties. De
bestaande Antilliaanse organisaties worden gehinderd
door gebrek aan voldoende goede bestuurders, gebrek aan
financiële middelen, aan eigen activiteitenruimten en aan
voldoende vrijwilligers om activiteiten uit te voeren.
Bovendien heeft men vaak te maken met gemeentelijke
eisen waar de organisaties, om de hier genoemde redenen,
zelden aan kunnen voldoen. Veel gemeenten leggen dit
soort organisaties ook nog eens eisen op waaraan zelfs
professionele organisaties moeilijk kunnen voldoen.
Het overwinnen van de genoemde obstakels en het
zichzelf ontwikkelen van zelforganisaties is bij gebrek aan
ondersteuning uit eerste- of tweedelijnsorganisaties maar
zeer beperkt mogelijk.
De Adviescommissie vindt het zoals gezegd heel belangrijk
dat de Antilliaanse gemeenschap betrokken is bij de ontwikkeling
en uitvoering van het (vitalisering)beleid voor
Antillianen. Hiervoor is nodig dat de huidige organisatorische
infrastructuur onder Antillianen wordt versterkt.