Horizon februari.pub - GGZ Oost Brabant

in de kamer.
En meestal zat ik onder de tafel de hondjes in
de gaten te houden. Want dat ene pekineesje,
dat van nest af aan al het dikste was, had
altijd als eerste genoeg gehad. En die at ook
nooit een hele reep. Als hij dan op zijn kussentje
ging liggen hikken kon ik rustig een
halve reep uit de hondenbak halen, en had zo
toch meestal wel chocola. Maar niet als de
pekineesjes verkouden waren natuurlijk. Het
kwam zelfs zo ver dat de pekinezen de slaapkamer
over begonnen te nemen, want eerst
lagen ze aan het voeteneind aan de kant van
Leen. Maar het duurde niet lang voor Dorus
meerdere malen per nacht wakker werd gekieteld,
omdat hij de hondjes dreigde te pletten
als hij eens lag te woelen. Er dreigden
problemen van te komen, want Dorus was
niet altijd tegelijk met Leen aan slapen toe.
Dorus ging weleens biljarten bijvoorbeeld, en
dat kon laat worden, soms.
En als ie er dan naast wou schuiven, naast
Leen, werden de hondjes wakker, en dan
gromden de hondjes, en dan werd Leen wakker.
Boos op Dorus. Pal voor haar weerloze
drieling ging ze staan! Dorus kreeg pijn in zijn
rug van de divan, en er moest iets gebeuren.
Dorus was niet voor één gat gevangen. Hij
ging over tot de aanschaf van een klappertjespistool
en munitie (zelf al menige zondag
zitten experimenteren onder de tafel. Pekinezen
blijken gevoelig voor geluid. Deze hondjes
maakten halve salto’s van de schrik. Had
je alleen maar een
vol geblazen papieren
zak voor nodig).
En een klappertje
geeft een veel betere
knal!
27
Het probleem
was
in zoverre
opgelost,
dat het keizerlijke trio op het knallen reageerde.
Ze vlogen onder het bed.
Maar Leen werd er ook wakker van. En Dorus
moest dan praten en als dat praten langer
duurde dan een halve minuut, hadden de
hondjes hun plekje alweer ingenomen.
En moest er dus weer geschoten worden, gepraat,
etc. Dorus sliep beslist te weinig, dat
kon de hele straat zien aan zijn looppatroon.
Ze waren al aan het lappen voor een echt pistool,
want er bleef anders geen Dorus over,
vond de straat. Juist in het seizoen, dat de
buurtclub serieuze kans maakte op de regionale
biljarttrofee. En Dorus was goed.
Gelukkig hoefde het niet. Want pekinezen
zijn niet bepaald de gezondste honden. Lopen
altijd te snotteren bijvoorbeeld, en ze lopen
tegen meubels op. He lijkt wel of ze maar de
halve tijd kijken. Het fijne weet ik er niet
van. In die dagen was de dierenarts er voor
het vee. Honden zorgden een heel eind voor
zichzelf. Maar het had iets te maken met suiker
en dichtgegroeide aders of dergelijk spul.
In korte tijd waren alle pekineesjes de hoek
om (die ene hele bolle die maar een halve
reep op kon, was de eerste).
Helaas heeft Leen de tijd niet meer meegemaakt
van het hondenkerkhof. De mensen
losten het meestal zelf op in de achtertuin.
Anders had Dorus een granieten engel of een
groot cementen hondenstandbeeld voor zijn
Leen hebben kunnen kopen of ruilen. Toch
jammer ergens.