Voorproefje (PDF) - CAL-XL

■ klassiek cultuurbereik
▶ Toeleiding vanuit de leefwereld naar de
systeemwereld;
▶ De vier P’s van de marketingmix:
product, prijs, promotie en plaats (en
personeel);
▶ ‘Democratisering van de cultuur’.
■ cultuur nieuwe stijl
▶ Toeleiding vanuit de systeemwereld naar de
leefwereld;
▶ De vier krachten van creatieregie: voedingskracht,
creatieve kracht, samenwerkingskracht
en vormkracht;
▶ ‘Culturele democratie’.
dominant. In de huidige praktijk van 2011 heeft de tweede interpretatie
van cultuurbereik inmiddels flink aan terrein gewonnen.
▶ Nieuwe doelgroepen worden verleid om naar
de gevestigde instellingen te komen;
▶ Harmoniemodel: het in kaart brengen van
het aanbod en dat goed communiceren;
▶ Eventueel gevestigd aanbod naar de mensen
toe brengen zoals bestaande cultuuruitingen
in culturele wijkcentra.
▶ De gevestigde instellingen worden verleid om
naar de doelgroep te komen;
▶ Conflictmodel: het op de kaart zetten van de
vraag en daar ruimte voor bevechten;
Eventueel nieuw aanbod naar de gevestigde
instellingen toe brengen zoals nieuwe
cultuuruitingen in de schouwburg.
De keuze voor het een of het ander kan een politieke of een praktische
motivatie hebben. Het moet of het kan. De eerste jaren van het nieuwe
millennium laten daarin een spannende paradox zien. In 2000 kiest de
politiek impliciet voor Cultuur nieuwe stijl (Actieplan Cultuurbereik), maar
het veld vertaalt dat in de sfeer van klassiek cultuurbereik en doelgroepmarketing.
In 2011 begint het veld Cultuur nieuwe stijl en community
arts steeds meer te omarmen, maar lijkt de politiek terug te grijpen op
het oude canon van nationaal erfgoed en klassieke cultuureducatie. De
ontwikkeling in het culturele veld is volgens dit werkboek een pragmatische
geweest waarbij al doende ontdekt werd dat klassiek cultuurbereik
niet meer werkt in de huidige samenleving en dat Cultuur nieuwe stijl daar
een antwoord op is. De politieke ontwikkeling heeft alles te maken met
het koesteren van de multiculturaliteit in de jaren negentig en het actuele
verlangen naar een eenduidige natiestaat met één nationale identiteit
en één cultureel canon die dat reproduceert en representeert. De dubbele
paradox is dat de gewone burger deze politiek steunt, terwijl hij zich bij
uitstek niet meer herkent in die gevestigde cultuur. De kunstpraktijk zelf
moet dit waar maken. Deze publicatie levert daar een bijdrage aan.
■◀
13