inkijkexemplaar - ebook kopen bij eboektekoop.nl

hijgend blijft stilstaan. Kleine Anna is sneller. Met wapperende vlechtjes draaft
ze naast het stoffige rijtuig voort tot waar het perron ophoudt. Michel zwaait tot
ze een stipje op een sokkel is.
‘De eerste die uitvliegt,’ zegt Pa. Hij laat zich in zijn leunstoel zakken en
slaat het boek open met afbeeldingen van de statige hotels waarin Michel zal
logeren. ‘En Fritske naar Wenen…’
De geprikkeldheid van Ma, die verbeten het zilver poetst en weigert de foto
van Hotel Bauer-en-Ville in Bremen gepast te bewonderen, bedrukt hem. Hij
probeert haar op te vrolijken door vooruit te kijken naar de kerst, als ze weer bij
elkaar zullen zijn, maar ze smijt onbeheerst met het bestek. Het gekletter
weerkaatst door het lege huis. Hij duwt haar op tafel, stroopt haar jurk op en
gaat met vlakke handen over haar lichaam. Ruw eerst, maar zachter naarmate
haar woede en weerstand breken.
De volgende ochtend voegt ze onwillig een paar woorden toe aan de montere
brief die Pa zijn zoon heeft geschreven.
Als het halve maand is, schrijft ons dan eene kaart, het zal ons zoo
aangenaam zijn en dan gaat den tijd spoediger om dat wij ons weer te zamen
zien…
*
Hoge ramen van het kantoor op de eerste verdieping zien uit over de
kronkelige stegen van Bremen. Toni heeft een eigen bureau. Ze typt facturen en
kijkt niet op of om. In dezelfde ruimte zitten drie mannen van wie er twee een
bureau delen. Er komt een vrouw binnen met opgestoken haar en een koordje
aan haar bril. Ze legt een stapeltje papier bij de twee mannen, de jongste man
grijpt naar haar taille en draait een paar danspassen over het parket. Met een
wrevelig gezicht maakt de vrouw zich los.
‘U zingt vals, Herr Schussig. Is de retourzending voor Hannover al klaar?’
‘Mann o Mann,’ zegt Schussig handenwrijvend.
Het oudere heertje dat alleen aan een bureau zit, knipoogt vet naar Toni. Met
een geforceerde glimlach draait Toni een nieuw typlint in haar machine.
‘Onze Toni is vlijtig!’ zegt het heertje. ‘Ze verslijt een lint in de week!’
Toni bloost, legt carbonpapieren tussen haar factuur, draait alles in de
typemachine en hamert erop los. Aan het eind van elke regel rinkelt een
woedend belletje. Tussen de middag loopt iedereen naar buiten. Het heertje
wacht tot de anderen weg zijn, haalt Toni’s jas van de kapstok en blijft ermee
voor haar bureau staan.
‘Loopt u een stukje mee?’
‘Dank u, Herr Bielemann, ik wil dit nog afmaken.’
‘Vooruit dan maar,’ zegt Bielemann, niet van zijn plaats komend. ‘Ik wacht
wel even.’
Toni bloost.
‘Herr Bielemann…’