inkijkexemplaar - ebook kopen bij eboektekoop.nl

‘Denk eens na, Liebling! Hoe maak je zulke ramen zuiver?’
Allerliefste Striezel, zulke komische huizen als in Amsterdam heb je nooit
gezien. Ze zitten vol kleine kamertjes. Onverklaarbaar wat de mensen met al die
kleine gaten willen aanvangen. Ze hebben schuiframen die niet naar binnen
open kunnen. Die laten ze ofwel (stel je voor!) wassen door de regen, ofwel
door glazenwassers die met doodsverachting langs de gevels klauteren.
Heteluchtverwarming kennen ze niet, maar ze hebben gezonde kachels die een
behaaglijke warmte verspreiden. Meestal hangt er een grote spiegel boven,
alles heel gemoedelijk. We hebben grote pret bij het bezichtigen. Kan mama
alweer wat zien? Is Conrad al opgeroepen? Laat toch vaker wat van jullie
horen. Al is het maar een ansichtkaart. Je snapt toch dat ik me aldoor vreselijke
zorgen om jullie maak…
Overal waar ze komen hangt dezelfde muffe lucht van opdrogende jassen en
overschoenen en het regent onophoudelijk. Holland moet wel het natste land op
aarde zijn.
Michel heeft zijn oog laten vallen op een huis met drie verdiepingen in de
Kerkstraat.
‘Wat een trap,’ zegt Hanni tegen de makelaar. ‘Het lijkt wel een ladder.’
De makelaar zucht. Drie maanden duurt de zoektocht nu; het is het
zeventiende huis dat hij deze klanten laat zien. Michel zucht ook. Hanni’s
kritische buien doen hem aan zijn moeder denken.
‘Hij lijkt wel érg smal, die trap… Miki, wat vind jij? En de deuren… Hoe
moeten de meubels erdoorheen?’
De makelaar schuift het raam open en wijst op de hijsbalk boven het
zolderraam.
‘Dat gaat zo, Frau Dumont. Alles wat hier niet door de deur kan wordt met
touw en katrol opgehesen aan de hijsbalk en binnengeloodst door de
schuiframen.’
‘Mijn tante Bee bijvoorbeeld,’ houdt Hanni vol, ‘zou niet door de voordeur
en het trapgat kunnen.’
‘U kunt uw tante Bee optakelen langs de gevel,’ oppert de makelaar.
Hanni zwijgt geschokt.
‘Ze zijn misschien wat vrijmoediger hier dan je gewend bent,’ zegt Michel
onder het uitkleden. Hij pakt een schoon onderhemd en maakt met een
veiligheidsspeldje het blauwe emaille plaatje van de heilige Theresia eraan vast.
‘Vrijmoedig? Dat noem je vrijmoedig? Ik kon m’n oren niet geloven!’
‘Wen er maar vast aan, schat. Dit is Holland.’ Het klinkt scherper dan zijn
bedoeling was.
‘Ik ben niet van plan aan zoiets te wennen, Michel. Überhaupt niet aan
Holland! Om Gotteswillen, wánneer stopt deze eindeloze regen…!’ Hanni
schrikt zelf van haar reactie.
‘Aber Hanni, Liebling…’ Michel gaat naast haar zitten en slaat zijn arm om