inkijkexemplaar - ebook kopen bij eboektekoop.nl

over en de Leidsche Straat in, als ze zich omdraait.
Michel legt een lome arm om haar middel en drukt zijn neus in het kuiltje in
haar nek. Hubi smakt en boert in zijn wieg.
‘Erschöpft,’ zegt ze slaperig, ‘aber glücklich. Miki Liebling, ich fühl mich
hier tatsächlich…’
Ze gaapt.
‘… willkommen.’
Een juffrouw is twee keer zo duur als een meisje maar Michel hoopt dat ze
Hanni wat aanspraak geeft en alvast wat Nederlands leert. Juffrouw Maurits
komt ’s morgens om 9 uur naar Hotel Americain om kleine Huub te baden. Ze
vertrekt tussen een en twee voor de lunch en tussen zes en zeven voor het
avondeten. Haar werkdag eindigt om half elf. Op een gereserveerde manier is
ze vriendelijk, maar praten doet ze nauwelijks. Ook Hanni’s hoofd staat daar
niet naar. De eerste indruk mag dan gunstig zijn geweest, intussen valt het
Hanni in dit nieuwe land niet mee. Een makelaar sleept hen na het avondeten
door de stad. Zolang het licht is bekijken ze huizen. Langs de grachten staan
iepen met hoge kruinen, het water kronkelt vredig in het avondlicht. Hanni had
gedacht dat dat de plaats was waar ze wilde wonen, maar van dichtbij moet ze
Michel gelijk geven. De grachtenhuizen zijn armoedig en vervallen. Op de
begane grond zijn meestal kantoren en bedrijven gehuisvest, naaiateliers,
bontmagazijnen en kleding-importeurs. Gewoond wordt er alleen in de
bovenhuizen. Alles kiert daar en staat scheef, de stoepen zijn gebroken, de verf
bladdert. Na de zesde halfdonkere pijpenlade op de Herengracht, met verzakte
plavuizen en diepe scheuren in de muren, zegt Michel tegen de makelaar dat hij
verder geen belangstelling voor grachtenhuizen heeft.
on ontlenen. Wie heeft haar hier nodig? Op dit moment zelfs Hubi niet.
April is nog steeds koud en nat. Als het regent zit ze in het café op de begane
grond over het plein uit te kijken. Als het droog is drentelt ze verveeld door het
Vondelpark naar de sierboerderij in de stijl van een Zwitsers chalet met een
hooiberg ernaast en koeien rondom. De stadsmens kan er de geur van mest
inademen en zich op het platteland wanen. Hanni gaat zitten, laat een glas melk
brengen en ontdekt te laat dat ze geen geld heeft.
‘Zelfs geen stuiver?’ vraagt de serveerster met een ongelovige blik op haar
dure jas en schoenen.
Gegeneerd schudt ze het hoofd.
‘Voor nop gaat de son op,’ zegt de Amsterdamse en ze voert het glas af.
Het hart zinkt Hanni in de schoenen. Onderweg naar het hotel begint het
alweer te druppelen. Ze stuurt mejuffrouw met Huub naar beneden en kijkt met
prikkende ogen hoe de regen langs de ramen sijpelt tot het middaglicht in
fonkelende druppels oplost in de schemering. Ze knipt de lamp aan, buigt zich
over het gelige briefpapier van het Americain Hotel en kijkt er besluiteloos
naar. Centrale verwarming, pocht het briefhoofd. Lift, elektrische verlichting,