inkijkexemplaar - ebook kopen bij eboektekoop.nl

haar. Opnieuw zoekt ze tegen beter weten in naar het gezicht van Toni in de
mensenstroom. Een groepje zingende soldaten marcheert in de pas voorbij.
Opeens komt Conrad aangelopen.
‘O Conrad… wat lief dat je gekomen bent!’
‘Mama is heel ziek,’ hijgt hij, de tassen en een koffer van haar overnemend.
‘We hadden met z’n drieën willen komen. Toni is thuisgebleven.’
Hanni slikt een brok weg. Het voelt nog meer als verraad om weg te gaan.
‘Conrad… Wil je deze voor mij bewaren tot de oorlog voorbij is?’ Ze reikt
hem de zware koffer.
‘Christeneziele, wat zit erin?’
‘Brieven.’
Hij tilt Hanni’s spullen in het bagagerek van de damescoupé, vat haar bij de
schouders en kijkt haar hulpeloos aan. Zacht smakkend ligt kleine Hubi in zijn
mand, zijn vingertjes tot een knuistje gebald, zijn hoofdje een ogenblik
weerkaatst tussen de fonkelende druppels op Conrads brillenglas. Hanni
frummelt aan de kraag van Conrads jas en doet het bovenste knoopje dicht
zonder hem aan te kijken.
Hij schraapt zijn keel. ‘Wees voorzichtig met jezelf, zusje.’
‘Tuurlijk. De dokter zegt dat ik alweer in een dameszadel op een paardje mag
rijden, wat zeg je daarvan?’ Haar stem klinkt luchtig.
‘Kom gauw naar Amsterdam, ja? Je wordt vast niet opgeroepen. Niet voor de
zomer…’
Met een gil zet de trein zich in beweging.
‘Conrad?’ Hij steekt zijn hand op, hoort het niet. Ze zwengelt het raampje
open. De trein wint al vaart. Ze steekt haar hoofd naar buiten en roept:
‘Schrijf! ’
Langzaam draait ze het raampje dicht en laat zich in het pluche zakken. Hubi
begint te huilen. Ze sust hem afwezig en herademt pas als ze Michel in de
restauratiewagen treft. De restauratie serveert niets dan droog brood – met
zilveren bestek op tafellakens van damast, een voorproefje van wat er komen
gaat. Engelse mariniers hebben sinds vorige maand alle neutrale
handelsschepen naar Duitse havens geblokkeerd. Ze begeleiden ze naar
Frankrijk en Engeland en laten ze daar hun lading lossen. Veel mensen hebben
besloten de werkloosheid en de honger niet af te wachten. Alle plaatsen zijn
bezet voor de uittocht naar neutraal gebied. Koffers en dichtgebonden dozen
staan in wankele torens in de looppaden, de bagagerekken zitten mudvol.
Kadung-kadung-kadung. Wien, du Stadt meiner Träume. Steeds verder van
Bremen en Conrad en Toni en mama vandaan.
Op Hanni’s plaats ligt een slapend meisje. De moeder pakt het op en neemt
het op schoot, terwijl de andere dames wezenloos naar een verre horizon blijven
kijken en hun benen verplaatsen. Hubi ligt stil als een pop, het is verbazend hoe
iets dat zo klein is en zo volmaakt stil ligt zoveel geluiden kan voortbrengen, hij