Equisetum arvense vanuit hoofd en hart Alles is één! - Hahnemann ...

2.6. Keuze potentie
Er zijn geen absolute regels voor het toepassen van bepaalde potenties in specifieke
situaties. Sommige homeopaten werken met één potentie, anderen werken met
oplopende of afnemende reeksen. Elke homeopaat heeft zijn eigen stijl.
Hahnemann experimenteert volgens zijn vrouw Mélanie met alle potenties van 3C tot 1 M
als de individuele patiënt het nodig heeft (Handley, 1990, p. 138). Als richtlijnen voor de
selectie gaf hij de aard van de ziekte (acuut of chronisch), de ‘natuur’ van de patiënt en
de remedie (De Schepper, 2001, p. 56, Organon § 28).
Hahnemann verklaart In de zesde editie van het Organon waarom verschillende potenties
nodig kunnen zijn bij chronische ziekten. ‘Ook het best uitgekozen homeopathische middel
kan pas als het in meerdere verschillende vormen wordt toegediend de ziekelijke
ontstemming het meest efficiënt van het levensprincipe verdrijven en bij chronische ziekten
opheffen.’ (voetnoot, § 247, p. 132-133).
In de Parijse periode beginnen én eindigen de Hahnemanns de behandeling vaak met
Sulphur, omdat psora beschouwd wordt als de bron van alle ziekten. Bij het ontstaan van
nieuwe symptomen schakelen ze direct over op het passende geneesmiddel en schrijven
dan van hoog naar laag afnemende potenties voor, bijvoorbeeld van C24 naar C18 en
C12 (Handley, 1990, p. 126). Later gebruikt hij de LM potenties, die hij zelfs voor zijn meest
getrouwe discipel, van Boeninghausen geheim houdt.
James Tyler Kent (1849-1916) vindt dat de geneeskundige die met de verschillende
potenties kan werken, tien keer beter af is dan degene die altijd één potentie gebruikt. Het
similium is niet altijd de genezende remedie (Gunavante, 1995, p. 145). Dit kan ertoe leiden
dat - als een homeopaat zeker is over de keuze van een remedie – een aantal potenties
uit een reeks niet blijkt te werken en uiteindelijk één bepaalde potentie wel (Kent, 1986, p.
239-240).
Volgens George Vithoulkas (1932) speelt bij de keuze van een potentie, behalve de aard
en intensiteit van de ziekte (fysiek, mentaalemotioneel), het type ziekte (acuut of
chronisch), de energie, vitaliteit en sensitiviteit van de zieke, ook de ervaring van de
homeopaat met bepaalde potenties en hoe zeker deze is over het middel een rol. Hoe
hoger de vitaliteit van de patiënt en hoe zekerder de homeopaat is over de keuze van het
middel, hoe hoger de potentie. Hoe hoger de sensitiviteit van de patiënt, hoe lager de
potentie (Vithoulkas, 1998, p. 215).
Rayan Sankaran (1960) heeft in 2007 zijn Schema’s ontwikkeld, bestaande uit 3 systemen,
namelijk de 10 miasma’s, 3 natuurrijken en 7 niveaus van ervaring. Deze 7 lagen of niveaus
zijn afhankelijk van de wijze waarop de homeopaat een bepaalde expressie van de
patiënt waarneemt én een kwestie van het bewustzijn van de patiënt over zijn ziekte.
Sankaran ervaart bij Seminars dat de verwarring bij homeopaten over de
geneesmiddelkeuze hierdoor afneemt en dat steeds meer mensen in staat zijn tot dezelfde
keuze te komen (www.kvhn.nl).
De mate van bewustzijn van de patiënt over zijn ziekte, uitgedrukt in de 7 niveaus, geeft
ook een aanwijzing voor het gebruik van potenties van C6 tot CM.
Sherr (1955) merkt bij zijn provingen dat er weinig bewijs is voor het algemene denkbeeld
dat hoge potenties op de geest werken en lage op het lichaam. Veel van de prominente
provingsymptomen van Chocolade en Hydrogenium kwamen naar voren op een C6. Bij
het bestuderen van een remedie als Plumbum, die vooral blijkt uit toxische dosis, blijkt wat
een ruwe stof kan doen op de Mind. Sherr gaat ervan uit dat een hogere potentie meer
dynamische symptomen zal veroorzaken in de erg gevoelige prover (Sherr, 1994, p. 27).
_________________________________________________________________________________________________
Equisetum arvense, vanuit hoofd en hart. © Jacqueline Bergink (2008), pagina 18