Equisetum arvense vanuit hoofd en hart Alles is één! - Hahnemann ...

Equisetum heeft me laten zien
dat elk facetje belangrijk is, heilig is [prover 16]
Equisetum arvense kan een belangrijk middel zijn voor:
- Vijven (Enneagram) om uit hun geliefde Denken te komen en gewoon te zijn [30/C3,
21-28/C4]. [De Vijven zijn de Waarnemers, ze parkeren hun gevoelens en gaan in de
situatie af op wat het denken hen ingeeft];
- het vergroten van de kracht om te communiceren en de afstemming op elkaar
[25/C2];
- het openen van andere remedies en ze met elkaar verbinden [25/C1];
- het geven van een toekomstperspectief over de zin van het leven, waar een collectief
in liefde ontstaat en ieder zijn eigen plaats heeft [30];
- de bescherming van het individu en het behouden van de essentie van de dingen.
Alles wordt hiermee in zijn eigen trilling gezet [23/C5].
Witold Ehrler geeft aan dat we bij Equisetum het vijfde kwadrant betreden [het kwadrant
van het individuele archetype]. Equisetum gaat over de vrije keuze van het loslaten van
het Zelf, het Ego, de Zelfloosheid. Er is een collectief in liefde opgebouwd, zonder angst,
taboes, regels van cultuur of religie om het systeem stabiel te houden. Dit is bijzonder. Bij
Equisetum was het mogelijk het systeem te dragen met liefde, inhoud. Het is de eerste keer
dat we deze grens overgegaan zijn (Witold Ehrler, HIN, 18- januari 2008).
Liefde en verbondenheid zijn thema’s die zowel bij de C4-homeopathie als Equisetum
arvense horen. Ehrler neemt Equisetum arvense op in de Homöopatische Postille ‘Formen
der Liebe’. Hij haalt de rode draad van een substantie er - op basis van zijn grote
resonantievaardigheid en uitwisseling in de groep na elke verwrijvingronde - uit en de rest is
‘voor de komposthoop’.
Ehrler heeft sinds 1993 ruim 400 stoffen verwreven en begeleidt bijna elke 2 weken
resonerende groepsverwrijvingen op verschillende locaties en met verschillende groepen.
_________________________________________________________________________________________________
Equisetum arvense, vanuit hoofd en hart. © Jacqueline Bergink (2008), pagina 46