Equisetum arvense vanuit hoofd en hart Alles is één! - Hahnemann ...

2. De klassieke homeopathie
2.1. Inleiding
In dit hoofdstuk is de achtergrond, filosofie en werkwijze van de klassieke homeopathie
beschreven. De klassieke homeopathie werkt volgens de richtlijnen van haar grondlegger,
Samuel Hahnemann. Hij gebruikt de eerste 10 jaar van zijn praktijk ruwe stoffen om mensen
te genezen. Daarna werkt hij met zowel ruwe als verdunde en geschudde remedies. In ‘De
Chronische Ziekten’ en het ‘Organon’ (§ 128) beschrijft hij dat een stof zijn kracht pas
volledig ten toon kan spreiden door het potentiëren en tritureren. De klassieke
homeopathie werkt sinds 1835 met middelen uit de derde trituratiestap (Hahnemann, 1997,
p. 181).
2.2. Achtergrond
Samuel Hahnemann (1755-1843), de grondlegger van de klassieke homeopathie, is een
zeer veelzijdig man. Hij is farmacoloog, chemicus, arts, natuurgeneeskundige, alchemist en
vertaler. Hij financiert zijn opleidingen met het doceren van Latijn en Grieks en vertaalwerk.
Hij streeft naar een menswaardige geneeswijze en vraagt zich jarenlang af hoe de
geneesmiddelwerking tot stand komt. In 1790 vertaalt hij de Materia Medica van de
Schotse professor William Cullen en plaatst kritische kanttekeningen bij zijn bewering dat
stoffen in de kininebast malaria zouden genezen door de maagversterkende werking.
Hahnemann neemt als proef een aantal dagen twee keer per dag goede kina in en krijgt
alle malariasymptomen behalve de koortsrillingen. Het duurt iedere keer 2, 3 uur en begint
opnieuw als hij de dosis herhaalt. Dit brengt hem tot zijn eerste wet ‘Similia similibus
curentur’, het gelijke met het gelijkende genezend (Fritsche, p. 61-65). Ziekte kan genezen
worden met een middel dat symptomen van de ziekte kan oproepen bij gezonde
personen.
Hahnemann doet zijn lijfspreuk ‘Aude sapere’ (waag het, te weten) ii eer aan door kritisch
en grondig te werken aan de verdere ontwikkeling en verfijning van de homeopathische
geneeswijze. Hij krijgt dit motto mee van de school die hij bezoekt, het gymnasium van
klooster St. Afra in Meisen. Ook zijn vader, die werkt als porseleinschilder, stimuleert hem niet
passief te leren; niet zomaar alles aan te nemen, dingen te overdenken en een
onafhankelijk oordeel te vormen (Fritsche, 2007, p. 19).
Hahnemann geeft zijn visie op de geneeskunde weer in de ‘Reine Arzneimittellehre’ (1811-
1833), het Organon (1810-1843) 1 , De Chronische Ziekten (1928 en 1935), Materia Medica
Pura, deel 1 (1811) en deel 2 (1816), casusboeken en brieven aan patiënten. Zijn ‘Organon
der Heilkunde’ is een werktuig of instrument waarvan men zich bedient. Het is een
aanwijzing langs welke weg men inzicht behoort te krijgen in de opgave zieke mensen
beter te maken, dat is ‘was man Heilen nennt’ (Hahnemann, 1996, pag. V).
2.3. Filosofie
Hahnemann beschrijft zijn ideaal in § 2 van het Organon, namelijk ‘Het hoogste ideaal van
genezen is een snel, zachtzinnig en duurzaam herstel van de gezondheid, of wel opheffing
en vernietiging van de ziekte in haar gehele omvang, op de kortste, betrouwbaarste en
onschadelijkste wijze, volgens goed begrijpbare beweegredenen.’ (Hahnemann, 1996, p.
1)
ii Hahnemann, 1996, p. X.
_________________________________________________________________________________________________
Equisetum arvense, vanuit hoofd en hart. © Jacqueline Bergink (2008), pagina 7