Kampioenen- kweker Gerard Kemkers - TVM Verzekeringen

More documents

Recommendations

Info

“Ik ben zeer benieuwd hoe Sven Kramer het komende seizoen de baan opstapt.” 14 \ <strong>TVM</strong> ACTUEEL 180 Heemskerk over Kramer Aardig zijn en winnen, is dat niet te veel gevraagd? Eén van de redenen dat ik niet uitblink in sport – behalve korte beentjes, gebrekkige oog-hand-coördinatie en de handelingssnelheid van een brakke bejaarde – is het compleet ontbreken van een winnaarsmentaliteit. Een gebrek dat ik – hoezeer me dat ook verdriet – ook terugzie in twee van mijn drie zoons, die als blije eikels rondsjokken over het voetbalveld, zich in elk duel laten aftroeven en gerust de tegenstander laten lopen bij de aanblik van een onverwachte eekhoorn in de wuivende eiken rond het veld. Hoe anders de vriendjes van zoon drie, die al op zevenjarige leeftijd een volwassen Schwalbe in huis hebben, er geen been in zien boezemvrienden tijdens de training in tweeën te schoppen en de bal pas loslaten als ze hebben gescoord, of deze hen door tegenstanders of ploeggenoten met geweld wordt ontfutseld. Dat, zie je nu al, zijn winnaars. Kleine klerelijers, maar winnaars. Zelf kom ik dergelijke types ook tegen in het veteranenvoetbal, veelal briesende roodharige vleesbergen, die bij iedere bal die ons strafschopgebied inrolt al ‘hands’ beginnen te roepen en per wedstrijd minimaal twee tegenstanders met elleboog of knietje de wedstrijd uitbeuken. Mensen met winnaarsmentaliteit, wil ik maar zeggen, bewonder ik zeer, maar mag ik meestal niet. Of anders gezegd: blijkbaar moet je een eikel zijn om een winnaar te worden. Bruggetje naar Sven Kramer. Ik ken de man niet persoonlijk, maar hij maakt op mij een buitengewoon aardige, hartelijke, eerlijke en sportieve indruk. Toch is hij meervoudig wereldkampioen, winnaar van Olympische medailles en grootgrossier in andere eerste plekken op de schaatsovaal. Een echte winnaar, maar ook een aardige winnaar. Een zeldzame verschijning. We hebben de man maar één keer boos gezien, en dat was toen zijn coach hem tijdens de gouden rit op de Olympische 10 kilometer de verkeerde baan instuurde. Dat valt te billijken, nietwaar, en het duurde maar een dagje, en toen was de vrede alweer getekend. Dat Kramer vervolgens enige maanden uit het zicht verdween, doet echter vermoeden dat hij beter zijn woede de vrije loop zou hebben gelaten. Aardig zijn en winnen. Ik vraag me af of het niet te veel is gevraagd van een mens. Wil je winnen, moet je je tegenstander haten, willen verpletteren. Als je verliest moet je kotsend van razernij dartpijlen willen smijten in het gelaat van degene die het heeft gewaagd beter te zijn dan jij. Ik vind de opkomst van de aardige winnaar een dubieus fenomeen. Tennissers Nadal, Federer, ook al van die aardige jongens, die een ander best een keer de overwinning gunnen. Het is niet natuurlijk. Wel sympathiek, niet natuurlijk. Ik ben zeer benieuwd hoe Sven Kramer het komende seizoen de baan opstapt. Is hij nog steeds de ongenaakbare kampioen, die zo goed is dat hij het zich kan veroorloven een lieve jongen te zijn? Of krijgen we een getergde Kramer, die je als tegenstander uit de weg gaat op de kruising, en die een coach nooit of te nimmer de verkeerde baan in zou durven sturen? Ik zou het wel eens willen zien: Sven Kramer met een originele, valse, nare winnaarsmentaliteit. Records gaan sneuvelen, wat ik je brom. Jan Heemskerk is hoofdredacteur van Playboy
Hooggespannen verwachtingen van ons, luie lamzakken “Van ons moet je vanaf het droge startschot tot en met de laatste bocht knallen.” Van der Linden over Wüst Opeens was ze daar op 19-jarige leeftijd, voor de camera van de NOS vanaf de schaatsbaan in Turijn, een gouden rit op de 3000 meter achter de kiezen, met klanken die ik voorheen alleen kende uit de kelen van Frank en Ronald de Boer. Met veel ‘naja’s’ vertelde ze dat ze (natuurlijk) hartstikke blij was met deze keigave overwinning. Brabantse blijheid, dat bier verdiende en een rondrit op een knotsgekke carnavalskar door het centrum van geboorteplaats Goirle. Ireen, ónze Ireen, had goud. Olympisch goud. En zoals dat gaat met kampioenen, die krijgen vanaf zo’n dag niet alleen een telegram van de koningin, een verstikkende omhelzing van een (loco-) burgemeester, een knipoog van Mart Smeets, oud-klasgenoten van de eerste groep basisschool die in de krant zeggen dat ze in de poppenhoek al hadden gezien dat je ferme klappen kon uitdelen en uitnodigingen van sportgala’s waar je je opeens in een onmogelijke jurk moet wurmen, maar bovenal: hooggespannen verwachtingen van de rest van je schaatsende leven. Die krijg je gratis van ons, luie lamzakken, die op zondagmiddag rondjes 32 blank liggen mee te tellen en weinig tot geen boodschap hebben aan verwaarloosde griepjes, een blessure of aan iets dat ergens tussen de oren niet goed zit. Van ons moet je vanaf het droge startschot tot en met de laatste bocht knallen. Daarna word je door ons met liefde en met een lauwerkrans om de strot op een Friese arrenslee gehesen en vallen er groezelige teddyberen op het ijs terwijl de Nederlandse vlag in de nok van de schaatstempel wappert. Ergens in die krankzinnige tour de force mag een topsporter van ons dan ook nog een beetje volwassen worden. En een privéleven hebben. We vinden het het allerleukste als we van dat privéleven niets vernemen, zodat we het idee hebben dat je ook op dat vlak van ons bent, óf we vinden het leuk als dat privéleven juist opvallend is – als de topsporter bijvoorbeeld met een andere topsporter is, met een voetbalkeeper of iemand die in het Nederlandse hockeyelftal zit. Andere varianten kennen we eigenlijk niet of we houden er geen rekening mee. Totdat in het grote persoonlijke proces van volwassen worden die ‘andere varianten’ zich kunnen voordoen. Van schrik vraag je je af wat al die mensen niet zullen denken. Alsof je zelf precies weet wat de absolute betekenis van alles in het leven is. Voordat je het weet klampt net voor de laatste binnenbocht niet alleen de hooggespannen verwachting aan, maar ook nog iets waar misschien niemand op zit te wachten en waar je zelf ook nog helemaal geen idee van hebt. Jaren volgen, niet vol radeloosheid, maar soms wel met tegenslag, verdriet, en zelfs angst voor wat er mis is in het lijf en of het goed komt. In de jaren van die maalstroom wint Ireen Wüst in 2010 Olympisch goud op de 1500 meter en wordt ze begin dit jaar wereldkampioen allround op de schaatsbaan van Calgary. Het is niet alleen de sporter, maar meer nog de mens Ireen Wüst die alles, ook de hooggespannen verwachtingen, heeft overtroffen. Niet voor ons, maar voor zichzelf. En dat is eigenlijk het enige dat er echt toe doet. beeld: Anne Reinke Margriet van der Linden is hoofdredacteur van Opzij <strong>TVM</strong> ACTUEEL 180 \ 15
Page 1 and 2: ACTU EEL Kampioenenkweker Gerard Ke
Page 3 and 4: 18 Heimwee bij Blijlevens c.s. De T
Page 5 and 6: In de keuken bij de meesterkok Hij
Page 7 and 8: Met come-back kid Sven Kramer op sc
Page 9 and 10: Alles uit de eerste hand: tvmschaat
Page 11 and 12: Veldkamp Inrijden 15.30 uur 18.30 u
Page 13: iemand zijn” 6 .De aanraakbaarhei
Page 17 and 18: sponsor is de vrijwilliger” crisi
Page 19 and 20: Opvallend veel TVM-sporters groeien
Page 21 and 22: Steven de Jongh “Als ploegleider
Page 23 and 24: Simon Kuipers en Fons van Bergen zo
Page 25 and 26: ene stad Eerst naar de ijsbaan. Nie
Page 27 and 28: “De transportsector onderschat sp
Page 29 and 30: van 2015 gezond ben en dat ik nog z
Page 31 and 32: Weg, waar we de Nederlandse chauffe
Page 33 and 34: een wereldtitel Skobrevs schouders
Page 35 and 36: Toekomst achter me Tja. Als je dan

Kampioenen- kweker Gerard Kemkers - TVM Verzekeringen

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?