De ongelukkige klas - voorzanger

den ruzies tussen hem en Ibrahim flink onnavolgbaar
van. Tegen de tijd dat Rasit terugslaat is
Ibrahim al lang vergeten dat hij ruzie had.
Anouar komt regelmatig naar me toe om me op
geheimzinnige toon iets toe te fluisteren. Dat hij
een Marokkaanse tol heeft, bijvoorbeeld. Hij doet
dat met een enigszins bezorgde blik. En met diezelfde
blik kijkt hij naar zijn buurman als hij die
tijdens de les zachtjes toespreekt, wat regelmatig
gebeurt, ook als ik midden in een verhaal ben. Die
blik maakt het lastig om hem hard op zijn vingers te
tikken. Hij is de enige die jij tegen me zegt zonder
dat daar ook maar een spoor van uitdagendheid in
doorklinkt, de enige dus bij wie ik dat maar even
laat zitten. Ik moet al zo veel.
De Marokkaanse Aisja kwam, ondersteund door
de wat moederlijke Assia, tijdens de pauze naar
binnen. Ze was gevallen en had bloed . Een zo
minuscuul en oppervlakkig schaafwondje dat ik het
maar nauwelijks kon zien. Ik heb er naar gekeken
alsof ik het zorgvuldig onderzocht, en haar toen met
een ernstig gezicht verteld dat het een hele ingreep
zou worden, maar dat ik dácht dat ze het uiteindelijk
wel zou halen. Ze lachte. Een leerlinge die
ironie herkent! Dat is een zeldzaamheid. Mijn leerlingen
nemen erg veel letterlijk. Maar ik weet één
ding zeker: dát heb ik ze over een jaar afgeleerd, al
10