De ongelukkige klas - voorzanger

iets sta uit te leggen. Maar wel zachtjes, en met
gebogen hoofdjes, zodat ik mede dankzij hun
hoofddoeken écht alleen op mijn gehoor moet afgaan.
Maar goed, langzamerhand begin ik zelfs het
gefluister achterin de klas een naam te kunnen
geven.
Voorlopig heb ik niet de illusie dat ik mijn leerlingen
ken. De beelden zullen nog lang blijven
schuiven. En dan veránderen ze natuurlijk ook zelf
nog, die kinderen, zelfs misschien wel door de manier
waarop ik op ze reageer. Ik vind dat een
beangstigende gedachte, en denk dan maar gauw
weer even aan theorieën over het belang van de leeftijdsgroep,
of de genetica, of de behandeling door
vader en moeder in de eerste drie uur na de
geboorte
En dan zijn er de leerlingen waar ik eigenlijk nog
niets over kan vertellen. De rustige, helder uit zijn
ogen kijkende maar uiterst zwijgzame Ahmed, bijvoorbeeld.
Bij taal en rekenen, en bij wat niet
eigenlijk, krijgt hij regelmatig een beurt, en hij weet
en kan veel. Tot de orde heb ik hem eigenlijk nog
nooit hoeven roepen. Of de al even stille maar nog
minder opvallende Karim, een schatje lijkt me, zij
het minder goed dan Ahmed. Hij let wel eens niet
op, maar doet dat onopvallend en zonder te storen.
En Mobarak, die deze week na een dag of zes ziekte
weer in de klas was. Ook al zo n stille en vriendelijke
jongen Waar vind ik de tijd om eens met díe
34