De ongelukkige klas - voorzanger

computerrooster zetten dat ik dit weekend toch
echt moet gaan maken.
Maar wat moet ik met Anouar? Ook al zo n dromertje,
zij het dan wel een die vrijwel aan een stuk
door zachtjes zit te kletsen met wie er maar dicht
genoeg in de buurt zit om zijn gefluister te horen.
Want fluisteren kan hij. Kon hij het maar niet! Dan
zou ik eerder in de gaten hebben dat hij de bron is
van de onrust in zijn hoekje van de klas. En als ik
dan na een leswisseling voor de klas ga staan, met
de armen over elkaar en althans dat hoop ik
een milde veldheersblik in mijn ogen, wachtend tot
iedereen weer zit en zwijgt, staat Anouar opeens
naast me: Meester, en dan begint hij op zachte
toon, maar met een blik vol grote urgentie een onduidelijk
verhaal over een volstrekt triviale gebeurtenis
waar ik zeker op dat moment even helemaal
geen behoefte aan heb. t Zal voor hem niet triviaal
zijn, dat besef ik ook wel, maar als ik mijn lieverdjes
op dát moment laat gaan om even geduldig naar
Anouar te luisteren, wordt het een pan.
Aan het eind van de ochtend, in de kring, wilde
Solaiman niet naast Anouar zitten. Hij zei het met
een blik zo vol afschuw dat ingrijpen me op zijn
plaats leek. Waarom wil je dat niet? Zo gaan we
hier toch niet met elkaar om? Hoe zou jij je voelen
als iemand opeens niet naast jou wilde zitten?
Solaiman zegt in zo n geval niets, en blijft hoog-
32