De ongelukkige klas - voorzanger

een beter handschrift te krijgen. Ik had, ik had, ik
had
En dan heb ik het nog niet gehad over al die al
dan niet ingebeelde ziekten. De hele week had ik er
een of twee in de klas die klaagden over buik- of
hoofdpijn. Soms lijkt dat maar al te echt. Rasit
kwam naar mij toe met zulke blauwe en bibberende
lippen dat ik hem gauw naar beneden heb gebracht,
zijn moeder heb gebeld en heb geadviseerd hem
eens flink te laten uitzieken. Hij had eerder ook al
klachten, maar kwam de dag daarna toch weer op
school met de mededeling dat alles over was. Hij
had pijnstillers gehad en die hielpen. Dat doen ze
natuurlijk ook, alleen, je wordt er niet beter van.
Maar Ibrahim en Rashied, die een hele ochtend
met buikpijn op hun tafeltje hadden liggen slapen,
zag ik in de pauze opeens behoorlijk fanatiek
voetballen. Toen heb ik de klas ná de pauze maar
eens met een EO-gezicht toegesproken. Jongens en
meisjes, er is een wónder gebeurd Grote stilte.
Onze zieken zijn plotseling genezen Ibrahim en
Rashied grijnsden wat, en zijn niet opnieuw ziek
geworden.
Wat me vooral belang inboezemt aan die ziekten
is natuurlijk dat ik me toch stiekem ga afvragen of
ik iets doe waardoor zij ziek worden, of zich
genoopt voelen dat voor te wenden. Schep ik wel
voldoende veiligheid? En eis ik niet teveel?
14