87|5 - Nederlandse Vereniging van Wiskundeleraren

figuur 1 Gedeelte van de namenlijst waarmee je kunt
bepalen of je een allemansvriend bent.
stukje over causaliteit en correlatie vind ik
zelf wel erg leuk. En het gedeelte over de
veelvlakkenstelling. Het is leuk, je komt het
niet veel tegen en het gaat niet superdiep.’
In het boek komen Doe-het-zelf-stukjes
voor waarin wordt gekleid, genaaid of een
sinaasappel op ingenieuze wijze wordt
afgepeld. Zijn de dames, pardon, meisjes,
zelf ook handig?
Ionica: ‘We zijn niet echt knutselaars. We
hebben het wel geprobeerd, maar sommige
dingen lukken echt niet. Dan kun je dat
beter anderen laten doen.’
Nick en simon
Jeanine en Ionica zijn nog jong, begin 30.
Ze hebben al van alles op hun naam staan.
Is er nog iets dat ze willen bereiken als
wiskundemeisjes?
Jeanine: ‘Bereiken? Nee, we zijn ooit
begonnen omdat we gewoon een leuke
website wilden maken. Daarmee hebben we
wel veel voor elkaar gekregen.’
Ionica: ‘Daarna leek het ons mooi om
een column in de krant te krijgen. Dat is
inmiddels ook gelukt. Alles wat ik aan werk
doe heb ik denk ik wel aan de wiskundemeisjes-weblog
te danken. We hebben ook
de tijd mee. Als we 30 jaar eerder hadden
geleefd, hadden we geen weblog gemaakt
maakt een krantje gestencild. Met een
weblog bereik je veel meer mensen.’
Jeanine: ‘Bij mijn sollicitaties hielp het wel
dat ik een van de wiskundemeisjes was. De
school was er blij mee. En over bereiken:
we doen wat we leuk vinden.’
Ondanks de naam ‘wiskundemeisjes’
hebben ze niet specifiek meisjes als
doelgroep.
Ionica: ‘Meisjes én jongens moeten
geïnteresseerd zijn in wiskunde. Ik vond het
laatst wel schokkend om te zien dat bij een
speelgoedwinkel een roze speelgoedteiltje
werd aangeprezen als leuk cadeautje voor
meisjes, terwijl voor de jongens een
microscoop werd aanbevolen. Meisjes
willen toch ook wel zoiets interessants! Wijzelf
zijn zo niet opgevoed; we hadden
gewoon al het speelgoed dat we leuk vonden.
Het is wel erg als meisjes wordt afgeraden
om wiskunde te gaan doen, alleen maar
omdat ze meisjes zijn, maar we willen niet
de barricaden op.’
Hebben ze last van het feit dat ze, net als
bijvoorbeeld Nick en Simon, altijd in één
adem worden genoemd?
Jeanine: ‘De mensen denken vaak wel dat
we bij elkaar wonen. Men beschouwt ons
als onafscheidelijk en halen ons door elkaar,
ondanks dat we niet op elkaar lijken. Ik
moet soms zeggen “Nee, de baby is niet van
mij”.’
Ionica: ‘Of ze bellen mij op en vragen:
“Waar is Jeanine?” We schrijven apart,
zetten er ook meestal onze eigen naam
onder, maar we checken elkaars stukjes wel.
We hebben ongeveer dezelfde schrijfstijl,
maar mensen die ons goed kennen, weten
toch wel welk stukje van wie is, ook zonder
naam. De moeilijkere dingen zijn van
Jeanine, bijvoorbeeld over meetkunde, en
de statistiek is meestal van mij.’
Voor de klas
Jeanine combineert het wiskundemeisje zijn
met 0,4 baan op het Rijnlands Lyceum en
0,5 baan aan de hogeschool Utrecht.
Jeanine: ‘Dit is mijn tweede jaar voor de
klas. Ik vind het gewoon nog best moeilijk
om goed les te geven en ben vooral nog van
alles aan het uitvinden. Op het Rijnlands
heb ik een brugklas havo/vwo en vwo-5
klassen voor wiskunde A en D. Op de
lerarenopleiding doe ik van alles, bijvoorbeeld
meetkunde, analyse en geschiedenis
van de wiskunde.
Op het Rijnlands ben ik op dinsdag,
woensdag en donderdag. Dat is vaak genoeg
om alles van de school mee te krijgen. We
hebben lessen van 50 minuten en dat vind
ik prima.’
Is het voor de leerlingen leuk om les te
hebben van een wiskundemeisje?
Jeanine: ‘Brugklassers weten het niet. De
hogere klassen vinden het wel stoer. Of ik
andere dingen doe dan de andere leraren?
figuur 2 Natuurlijk kennen we dit vraagstuk allemaal,
maar wat was ook al weer de oplossing?
Dat denk ik niet echt. Ik volg gewoon het
boek, want volgend jaar hebben ze misschien
van iemand anders les en dan moet
het wel kloppen. We hebben een grote
sectie van zo’n 16 docenten en we hebben
afspraken over proefwerken en dergelijke.
Ik denk dat mijn lessen er wel ongeveer zo
uitzien als die van mijn collega’s. Ik probeer
wel eens iets uit van dingen van Vierkant,
puzzels of zo, maar niet te veel. Over de
methode is ook nagedacht en er zit genoeg
in. Ik volg dus gewoon de methode en probeer
er leuke voorbeelden bij de te geven.
Voor mijn werk in Utrecht weet ik ook
niet of het uitmaakt. Ik heb gewoon veel
dingen in mijn hoofd die ik kan gebruiken.
Wiskundemeisje zijn hoort gewoon bij mijn
werk, ik kan het niet goed scheiden.’
doe het zelf
Nog even terug naar het boek. Veel informatie,
weetjes, doe-dingen en adviezen. ‘Over alles
wat leuk en interessant is aan wiskunde, voor
mensen met en zonder wiskunde-
knobbel’, staat op de achterkant. En dat is
zo. Dus als wiskundedocent haal je er
puzzels, anekdotes en wetenswaardigheden
voor jezelf uit. Tegelijkertijd kun je die
inzetten in de les, want daar zitten naast
bollebozen ook meestal aardig wat leerlingen
zonder wiskundeknobbel. Zo sla je met de
aankoop van dit boek twee vliegen in één
klap. Q.E.D.
Noot [Red.]
[1] Zie voor een bespreking van het boek
het artikel van Ger Limpens elders in
dit nummer van Euclides.
Over de auteur
Joke Verbeek was tot september 2011
docent wiskunde op het Arentheem College
in Arnhem.
Ze schrijft mee aan een wiskundemethode
en is lid van de redactie van Euclides.
E-mailadres: jokeverbeek@chello.nl
E u c l i d E s 8 7 | 5 189