Ontdekkingsroute vanuit Alanya

38 |
ontdekkingsroute vanuit Alanya
De Turkse zuidkust is vooral bekend vanwege de
goed kope pakketreizen naar all inclusive resorts,
tussen Antalya en Alanya. Maar wie per auto vanuit
Alanya naar het oosten trekt, ontdekt een heel ander
gebied, met antieke heiligdommen, grotten,
stille landwegen en verpletterend mooie uitzichten.
Er komen wel toeristen, maar dan vooral Turkse.
Tekst: Anne Wesseling | Fotografie: Paul Tolenaar
Er zijn mensen
die neerkijken
op all inclusive
vakantieresorts
in zonnige oorden,
maar eigenlijk
is het een
geweldige uitvinding.
Je hebt in zo’n
hotel met alles d’rop en
d’r an een gerieflijke hotelkamer met
twee Nederlandse commerciële zenders
(én Russische!), je mag bij het buffet zoveel
eten en drinken als je wilt (patat, pasta,
baklava) en overal op de achtergrond
klinkt Sky Radio, of iets anders dat niet te
veel opvalt, maar waarbij je toch denkt
‘hè lekker, we zijn op vakantie’.
En dan sluipen wij ‘s morgens het terrein
af, naar de huurauto, om eens even op
eigen houtje het land te gaan verkennen.
We zijn gek, echt waar. De jongen achter
de balie staat er ook een beetje bij te kijken
met een blik van ‘vind je mij niet
leuk genoeg’. ‘Dat is het niet!’ wil ik nog
zeggen, terwijl ik het plastic bandje
probeer af te trekken, dat hij toen ik aankwam
zo liefdevol om mijn pols smeedde.
‘Het ligt aan mij!’
Ik wil de wijde wereld in, over de kustweg
naar het oosten, tot aan Silifke in elk
geval, en dan door de bergen terug.
een bak lego in de bergen
Het Turks Verkeersbureau vond het trouwens
ook een heel raar plan. ‘Blijf toch
lekker in Alanya!’, zeiden ze hartelijk.
Dag 1: van Alanya naar Anamur AfstAnd: 181 km
Dan regelen wij dat je een gids krijgt die
je een hele middag meeneemt om het
fort te bekijken. En de toren. En de
overige verdedigingswerken.
Nou weet ik niet of u wel eens aan de
Middellandse Zee geweest bent, maar
het barst daar van de verdedigingswerken
en forten. Dus bij dat voorstel zonk
mij dan weer de moed in de schoenen,
met als gevolg dat ik een uurtje later
bovenop dat kasteel van Alanya sta
(want je gaat tóch kijken) en denk ‘had
ik nou maar een gids’. Want waar oh
waar is dan die plek waar de reisgids
het over heeft? Waar ze, om maar wat te
noemen, vroeger gevangenen vanaf een
rots in zee gooiden.
Die hadden dan wel een mooi uitzicht op
de stad die er tegenwoordig wonderlijk
bijeengeraapt uitziet. Alsof iemand een
bak lego heeft leeggegooid aan de voet
van de bergen, en de blokjes vervolgens
met losse hand wat heeft uitgespreid.
Op een van de boten diep beneden in de
haven klinkt muziek.
‘Gute akustik!’, constateert een oudere
vrouw naast mij.
Zij is hier met haar man, die haar de hele
tijd gewichtig toespreekt. ‘Gaby. Ik geef
je een goede raad. Doe dat koordje van
de camera om je pols. Opdat hij niet valt.’
Dat doet zij dan, maar volgens hem iets
te langzaam, zodat ik de hele tijd zit te
wachten tot zij hem in het water gooit,
ergens van een klif.
Enfin, we lunchen wat bij een grappige
punkjongen en rijden naar het oosten,
gewoon over de D-400, niks ingewikkelds
qua richting, maar de weg wordt
met de kilometer spectaculairder.
De vierbaansweg wordt tweebaans. Dan
gaat hij slingeren en stijgen en dalen,
alsof hij twijfelt tussen het Taurusgebergte
links en de zee rechts.
Het landschap wordt steeds landelijker.
We passeren velden vol korenschoven.
Op een hoog punt drinken we koffie en
cola onder een pergola met druivenranken,
waar families zitten te kletsen en het
jongste kind meteen op de foto moet, met
zijn vrolijke flaporen (‘Mustafa!’, zegt de
moeder, terwijl ze met een vinger in zijn
borst prikt en lachend naar ons kijkt).
Bij het dorp Yakacik koop ik bananen
van een vrouw die langs de kant van de
weg een provisorisch winkeltje heeft ingericht.
Ze verkoopt ook een soort stroop
(‘Peknez!’) die ik niet ken, en honing.
Laat in de middag stoppen we, ergens in
de buurt van Melleç, op een plek met
mooi uitzicht. Het schemert. In het dal
praten mannen op een toon alsof ze aan
het klussen zijn. Een paar vrouwen werken
op het land, een koe loeit en een
schaap mekkert terug, een jongetje rent
de heuvel af, waarschijnlijk achter de
geit aan. Ot en Sien op z’n Turks. Het is
warm, er staat geen wind. Langs de weg
groeien kaardenbollen. Als er een vrachtwagen
langskomt, zwiepen ze heen en
weer, en prikken de stekels door de stof
van mijn jurk.
Foto pagina 36 - 37: De tempel van Zeus in Diocaesarea
Deze pagina van boven naar beneden: Uitzicht vanaf het fort in Alanya -
Zwemmen in boerkini - ‘Haha, hij gaat op de foto!’ Lunch in Alanya.