De Christelijke Doop - Covenant Protestant Reformed Church

8. Wie er gedoopt worden
Inleiding
Eén van de voordelen van het schrijven over het Gereformeerde geloof is dat het exegetisch
gezien al uitgekristalliseerd is. Het is niet waarschijnlijk dat er na verschillende eeuwen grote
veranderingen hoeven te komen. Hoewel het duidelijk is dat er eventueel wel kleine
aanpassingen of verduidelijkingen gemaakt moeten worden. De enige vereiste is om een zo
duidelijk en getrouw mogelijk beeld van de Bijbelse waarheden te geven. En er is geen reden
om bezorgd te zijn over feiten of ze zelfs te onderdrukken, ook als deze in een andere richting
lijken te wijzen.
In het begin van de brochure, toen geschreven werd over de manier van dopen werd de
aandacht gevestigd op drie afzonderlijke lijnen van getuigenis.
Ten eerste, de manier van de ceremoniële reiniging in het Oude Testament was gieten,
sprenkelen of wassen. Dit werd in het Nieuwe Testament dopen genoemd.
Ten tweede, wanneer we alle verwijzingen naar dopen in het Nieuwe Testament bestuderen
zien we dat individuen en kleine of grote aantallen zonder enige hindernis direct gedoopt
werden. De logische conclusie hiervan was dat dopen betekende gieten of sprenkelen en niet
onderdompelen.
Ten derde, de rituele doop met water wijst eenvoudigweg op de echte Doop van de Heilige
Geest: Johannes zegt in Lukas 3: 16: "Ik doop u wel met water; maar Hij komt Die u zal
dopen met de Heiligen Geest en met vuur".
Nu is er over de Geest altijd gesproken op de manier als "vallen" of "uitstorten". En zo kunnen
we verwachten dat de manier van dit ritueel de werkelijkheid afbeeldt.
Elke lijn van getuigenis bevestigt de ander. En een drievoudig koord wordt niet makkelijk
gebroken. Ze wijzen naar het feit dat de Apostolische manier was gieten of besprenkelen en
niet onderdompelen.
Het enige argument dat ik tegen dit bewijs gezien heb, is dat er wat historisch materiaal wijst
op doop door onderdompeling in de periode na de apostelen. Daar wordt vermeld dat rond
150 na Christus het gebruikelijk was om naakt te dopen door onderdompeling in de naam van
de Drie-enige.
In feite is er door de eeuwen heen een enorm aantal verschillende ceremonieën ontstaan.
Variërend van deze 'Drie-enige' onderdompeling aan het ene uiterste tot de praktijk in St.
e
Martin's in Birmingham in de 19 eeuw. Waar degene die gedoopt werden rond de
avondmaalstafel werden gezet en door de predikant vanaf het doopfont met een borstel
besprenkeld werden met water.
Nu, de Gereformeerde reactie op deze verschillende manieren van dopen is dat onze autoriteit
eenvoudigweg de Schrift is. Onze norm is niet dat wat kan worden afgeleid uit de archeologie
of geschiedenis. En we herinneren er onze lezers aan dat de Bijbelse eis is dat alle dingen op
een nette en ordelijke manier gebeuren.
Hier komen we bij een interessant aspect als we kijken naar wie er gedoopt worden. Er is
namelijk historisch materiaal dat erop wijst dat er vanaf de periode van de apostelen, rond het
jaar 70 na Christus tot 600 jaar daarna al kinderen gedoopt werden.
Toch herhalen wij, onze autoriteit is de Schrift. We moeten van daaruit de zaak eerlijk
vaststellen, ook al kunnen de historische gegevens nog zo interessant of verhelderend zijn.
27