BD Ondermijnt Congo zijn toekomst? - Broederlijk Delen

1
Shambuyi Mwamba,
gevangen in een mijndorp
Shambuyi (veertig jaar) is nu al vier maanden
in Kisankala: een eeuwigheid in het dorpje verloren
in het noordwesten van Katanga. Kisankala
is een typisch mijnwerkersdorp. Het zag
duizenden delvers toestromen nadat er grote
lagen koper werden ontdekt. De plaatselijke
autoriteiten - mijnpolitie, soldaten en privébewakers
- leggen aan elke nieuweling hun wetten
en belastingen op. Shambuyi kwam hier bij zijn
familie terecht. Maar hij heeft het moeilijk met
de levensomstandigheden. Er is geen stromend
water, geen elektriciteit, hij moet op de grond
slapen... Het leven is totaal verschillend van
dat in de Katangese hoofdstad Lubumbashi.
Op zijn veertigste moet Shambuyi opnieuw een
job vinden, maar hij weet dat het moeilijk zal
zijn om iets te vinden dat goed betaald wordt.
Dus zet hij door en doet hij zijn best om steeds
meer geld te verdienen. De steengroeve waarin
hij werkt als creuseur, ‘Kinshasa’ genaamd, is
eigendom van de president. Een ‘officiële’ vertegenwoordiger
heft belastingen op alle producten
die de groeve verlaten. Shambuyi brengt
zijn grondstoffen naar een opkoper. Die deelde
de laatste maanden zijn aankoopprijs door vier.
Hij verkoopt het erts door aan het mijnbedrijf
Arma Corporate, dat een monopolie heeft op
alle ertsen die de steengroeve verlaten.
Shambuyi heeft geen idee wat de prijs van de
grondstoffen is. Samen met zijn ploeg graaft hij
tussen de twintig en de dertig zakken delfstof
per dag op. Als de delfstof gewassen is in de
rivier, blijven er ongeveer zeven zakken zuiver
erts over. Hiervoor krijgen hij en zijn ploegleden
100.000 Congolese frank (ongeveer 180 dollar),
die ze dan achteraf onder hun drieën verdelen.
Omdat dit niet voldoende is voor hem,
gaat hij enkele avonden per week terug naar de
steengroeve om ruw koper te stelen. Dat kan
hij in de stad tegen een betere prijs verkopen.
Gisteren nog kregen vier personen zweepslagen
omdat ze hetzelfde hadden gedaan. Shambuyi
zegt weinig en besteedt al zijn tijd aan zijn
werk. ‘Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen’, zeggen
zijn vrienden, die goed weten hoe graag hij
Kisankala zou willen verlaten.