BD Ondermijnt Congo zijn toekomst? - Broederlijk Delen

De Wereldbank
vraagt om privatisering
Na meer dan tien jaar afwezigheid doet de Wereldbank in
2001 opnieuw haar intrede in Congo. Geconfronteerd met
totaal ineengestorte staatsbedrijven stimuleert ze de Congo-
lese overheid om staatsbedrijven op een gestructureerde ma-
nier verder te privatiseren. De voorstellen van de Wereldbank
voor een rationele ontginning van de grondstoffen in Katanga
botsen echter vaak op een veto van de Congolese politici.
Zij blijven, terwijl de Wereldbank toekijkt, doorgaan met een
willekeurige uitverkoop van Gécamines. Om de staatsbedrij-
ven terug levensvatbaar te maken, start de Wereldbank onder
meer met een vrijwillig vertrekprogramma. In 2003 verlaten
10.500 werknemers Gécamines. In ruil krijgen ze een ver-
trekpremie van 1.900 tot 30.000 dollar. Dit lijkt misschien
veel in een Congolese context, maar door een gebrek aan
omkadering en economische mogelijkheden zitten de meeste
ex-werknemers, die vaak al jaren niet betaald waren, nu vol-
ledig aan de grond.
Illunga Kallala Baudouin,
er bleef niets over dan stof
Zoals vele kinderen uit Katanga die geboren
werden op 14 augustus 1955, dankt Illunga
Baudouin zijn naam aan de koning der Belgen,
die op die dag zijn eerste bezoek aan Congo
bracht. Illunga Baudouin werkte meer dan 32
jaar als specialist in pyro-hydrometallurgie bij
Gécamines. Het bedrijf kende toen een bloeiende
periode, die zou duren tot 1990. Gécamines,
ondermijnd door slecht beheer en
corruptie, moest herstructureren en massaal
mensen ontslaan. Illunga Boudouin stond van
de ene dag op de andere op straat, met een
ontslagpremie van ongeveer 3.000 dollar. Als
echtgenoot van twee vrouwen en vader van
acht kinderen had hij een nieuwe job nodig. Hij
kon niet anders dan, samen met de duizenden
andere mijnwerkers die zich in dezelfde situatie
bevonden, in een steengroeve te gaan werken.
Maar door de uitzichtloze situatie begon hij te
drinken. Hij ging steeds minder werken, hoogstens
een à twee keer per week. De rest van
zijn tijd bracht hij door in zijn twee woonplaatsen
en de drankwinkel van de wijk. En dat doet
hij nu nog steeds. Zijn oudste zoons sturen hem
regelmatig geld op, hoewel hij blijft hopen ooit
de achterstallige lonen van Gécamines nog te
ontvangen. In zijn dronken momenten wordt
hij razend over wat er is gebeurd: ‘Wij hadden
alles om te slagen, maar toen Gécamines wegviel,
was het als de val van Babylon, er bleef
niets over dan stof. Al wat de nieuwe bedrijven
doen, is plunderen wat wij al die jaren hebben
opgebouwd.’