BD Ondermijnt Congo zijn toekomst? - Broederlijk Delen

De arbeidersvoeten
van Mboula
Verborgen achter de paraplu die haar beschermt
tegen de verzengende hitte, neemt
Mboula (dertien jaar) een korte pauze. Ze
heeft al meer dan tien zakken kobalt gewassen
en gesorteerd deze ochtend. Mboula heeft het
engelengezichtje van een dertienjarig meisje,
maar de voeten van een arbeider die dagenlang
sleurt met zakken ertsen. Al bijna een jaar
werkt ze aan het Musesameer, in een ertswasserij.
Ze sorteert hier ongeveer twintig zakken
erts per dag voor verschillende handelaars.
Vroeger verzamelde ze stenen in de groeven
van Gécamines. ‘Dat bestaat hier niet meer
en wassen betaalt beter.’ Met haar T-shirt binnenstebuiten
en haar handen vol modder, trekt
Mboula nonchalant een zak van 70 kilo kobalt
het meer in. Niet ver van haar voeren haar drie
zussen Love, Vicky en Nadine en haar broer
Connais hetzelfde karwei uit: de zak verslepen,
uitschudden in het water, zeven wat niet proper
genoeg is, en het gewassen kobalt verzamelen
om daarna weer nieuwe zakken te vullen.
Mboula spreekt heel weinig Frans. Ze verzekert
me er nochtans van dat ze naar school gaat. ‘Ik
kan niet elke dag gaan, ze rekenen thuis op mij
om wat geld binnen te brengen.’ Per zak verdient
ze 150 Congolese frank (ongeveer 0,25
dollar). Maar ze kan niet elke dag twintig zakken
vullen. ‘Het hangt ervanaf hoeveel ze aanvoeren,
en soms ben ik te moe.’ Er zijn al twee
en een half uur voorbijgegaan sinds Mboula de
22 zakken erts heeft gewassen. Ze wacht op
haar loon en wordt ongeduldig. ‘Ik heb honger,
ik heb geen geld om een bord rijst te kopen
van die dames daar.’ Uiteindelijk arriveert de
vrachtwagen om de zakken in te laden, met de
tussenpersoon die hen gaat betalen. Met lege
blik en uitgeput van het werk en de hitte, klimmen
Mboula en haar broers en zussen in de
geladen vrachtwagen. Zo hoeven ze de zeven
kilometer naar huis niet te lopen.
1