BD Ondermijnt Congo zijn toekomst? - Broederlijk Delen

In 2007 doet een internationale coalitie van ngo’s een eerste oproep voor het herbekijken van de
mijncontracten in Congo. Ze lanceert daarvoor de campagne ‘Een rechtvaardig deel voor Con-
go’. De ngo’s roepen de Congolese regering en haar internationale partners op om oneerlijke
contracten uit de oorlogs- en transitieperiode te verbreken of te verbeteren. Zo willen de ngo’s
garanderen dat het Congolese volk een eerlijk deel krijgt van de opbrengsten van de natuurlijke
rijkdommen van het land. De oproep krijgt een zeer brede respons in Congo, elders in Afrika, in
Europa en in Noord-Amerika. Mede onder druk van de internationale gemeenschap tekent de
Congolese minister van Mijnbouw, Martin Kabwelulu, op 20 april een ministerieel besluit om een
interministeriële commissie op te richten met het mandaat om de mijncontracten uit de oorlogs
- en transitieperiode te herzien.
contracten onder de loep
In juni 2007 ging deze interministeriële commissie van start. Ze nam 64 mijncontracten tussen
privépartners en Congolese staatsbedrijven onder de loep. Ze ging na of de contracten in over-
eenstemming waren met de nationale mijncode en internationale normen betreffende mijnbouw.
De resultaten van de commissie waren ronduit schokkend. Van de 64 contracten was er niet één
aanvaardbaar. Voor 38 contracten adviseerde de commissie heronderhandeling, terwijl de andere
beter geannuleerd konden worden. Uit het onderzoek van de commissie blijkt dus dat multinatio-
nals de Congolese staat en haar bevolking plunderen.
Daarnaast werd het duidelijk dat deze privépartners een veel te laag percentage kapitaal inbrengen
in de mijnbouw, gezien de gigantische vergunningen die ze kregen. Het is duidelijk dat vele kleine
firma’s de vergunningen niet kochten om echt met mijnbouw te starten, maar om speculatieve
redenen. Zo leggen ze echter beslag op de ondergrond zonder dat het inkomsten genereert voor
de staat of bijdraagt aan de werkgelegenheid. Daarnaast valt het op dat de vergunningen voor erg
lange tijd werden afgesloten - tot dertig jaar - en dat de privépartners een abnormaal hoog percentage
aandelen in handen kregen. Hierdoor hebben de staatsbedrijven geen inspraak meer in
het dagelijkse bestuur en kunnen deals met klanten worden gesloten zonder inspraak of controle
van de staat. Het resultaat is dat ontgonnen ertsen ruw worden geëxporteerd en er grote winsten
worden gemaakt buiten Congo. De lokale bevolking ziet hier geen cent van terug.